Vermoedelijk bestaan de onbeweeglijke, zwijgzame types die je hier en daar nog op akkertjes aantreft al vanaf de tijd dat wij ons bestaan als jager-verzamelaar inruilden voor het boerenleven. Het vee dat we sindsdien hielden en de gewassen die we teelden dienden logischerwijs beschermd te worden tegen alles wat profiteerde van onze noeste landarbeid. Onder die profiteurs vooral veel vogels die door de eeuwen heen dol zijn op kweekfruit, gewaszaden en rijst- of graankorrels. Hiertegen bedachten onze voorouders de rechtopstaande namaakmens: de vogelverschrikker. Die zelfgebouwde staketsels op het open veld zijn dan ook vermoedelijk net zo oud als de landbouw zelf: ergens tussen de drie en vijf miljoen jaar. En nog steeds kom je ze tegen. Natuurlijk niet meer bij intensieve landbouwbedrijven, maar wel bij kleine tuinderijen of op de volkstuintjes achter mijn woonwijk. Geinig, want zoals die stropoppen daar bij tij en ontij met hun gestrekte armpjes wat staan te flierefluiten, geven ze je een romantisch Swiebertje-gevoel vanwege dat nonchalante textiel en die rare hoed van de kringloopwinkel. Dat vogelverschrikkers geregeld opduiken in fantasieverhalen is dan ook heel begrijpelijk.
Echter, naar ik me heb laten vertellen werkt deze afschriktactiek nog nauwelijks. Geen kraai of spreeuw schijnt er nog in te trappen. Logisch, die beestjes – slim geëvalueerde dinosaurussen – zijn heus niet achterlijk. Als ik me in een vogel probeer te verplaatsen, zou ik vanaf grote afstand zien dat een vogelverschrikker nep is. Immers, een stilstaand mens in een open ruimte die niét op zijn mobieltje
tuurt is anno nu onwaarachtig en zal dus geen gevaar opleveren. Wie een beetje boerenverstand bezit, vervaardigt dan ook een ietwat voorovergebogen vogelverschrikker die wezenloos op een lichtgevend schermpje kijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten