Bosmeester

Voor slangen ben ik fobisch. Waarom weet ik niet goed, mogelijk omdat ze zich voortbeweging zonder poten. Het is een misselijkmakend glijden en kronkelen. Ook hun manier van tafelen is niet om aan te zien, dat trage happen, doorslikken en verteren. En o ja: ze wurgen hun prooi of dienen ze gif toe wat vaak een gruwelijke dood tot gevolg heeft, denk aan spierverlamming, verstikking door zuurstoftekort en afstervend weefsel. Maar afschuw en fascinatie gaan vaak samen. Daarom heb ik onder de slangen tóch een heimelijke favoriet: de bosmeester of bushmaster, zijn internationale naam.
     Waarom juist hem? Ja, hij is killing, ook voor de mens, doordat hij veel gif ineens kan injecteren. (In Peru noemt men hem Shushupe, Stille Dood.) Maar er zijn giftiger species, denk aan de taipan, mamba of krait. En ja, de bosmeester is voor een gifslang heel groot, vaak drie meter lang. Maar hij is niét de grootste gifslang, dat is de koningscobra met zijn vijf meter. Misschien is hij mijn favoriet vanwege zijn prachtige tekening, zijn ruige schubben of gewoon zijn onbekendheid (vraag maar om je heen). Toch is hij 's werelds grootste binnen de familie der groefkopadders, waartoe ook ratelslangen behoren. De bosmeester leeft in Zuid-Amerika, waar hij dezelfde mythische status heeft als de jaguar, harpij en de reusachtige, maar niet giftige anaconda. Over deze heersers van het Amazonegebied worden grote verhalen verteld. Zo beweert men van de toxische bosmeester dat hij altijd chagrijnig is en daarom snel toehapt. Zelfs doen verhalen de ronde dat een geagiteerd exemplaar zijn belagers over grote afstanden kan achtervolgen, wat slangen vrijwel nooit zullen doen. Het zijn mythes, vaak verspreid door locals, wat veel zegt over de status van het dier wiens naam veelzeggend is. Meester van het bos. 

Filmpje (6 minuten) zien waarbij een bosmeester wordt gevangen én vrijgelaten? Klik HIER