Het waren echter niet alleen kinderen die aan de voorstelling deelnamen. Zo was er een AOW’er die kennelijk op zijn oude dag had besloten pianoles te nemen. De boomer stortte zich op een werk van Bach. Dat was te hoog gegrepen. Hij schutterde als een jongleur met Parkinson. De zaal zat zijn optreden dan ook met kromme tenen uit. Je mag het dapper noemen, maar je kunt je evengoed afvragen wat deze grijsaard bezielde om voor publiek op te treden terwijl hij er nog lang niet klaar voor was, iets wat, geloof me, ook nooit ging gebeuren. Ik vroeg me af waarom niemand uit zijn omgeving zei: ‘Gerrit, je bakt er niks van, dus effe dimmen.’ Tot overmaat van ramp duurde het deerniswekkende gepingel van de senior ook nog eens veel langer dan de optredens van het jonge grut. Tegen een meltdown aan, dacht ik: tief, zout, pleur, rot een eind op, blijf achter de geraniums en hou het bekladden van Das Wohltemperierte Klavier van de grote Johann Sebastian, die je niets heeft misdaan, op zijn minst binnenskamers in plaats van hier in de spotlights vanaf een hoog podium met je benige ouwelullenknokkels ons gehoor te teisteren waarbij je verdomme ook nog eens speeltijd inpikt van de aanstormende jeugd, zoals mijn uitblinkende kleinzoon die hard op weg lijkt de meest veeleisende sonates in 's werelds grootste concertzalen ten uitvoer te brengen. Maar mijn oordeel zal gekleurd zijn.
Klik HIER voor een kindvriendelijk clipje van Lang Lang in zijn uitvoering van Bachs The Well-Tempered Clavier: Book 1.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten