Tante Miep

Gezelligheid is een typisch Nederlands fenomeen, hoor je soms. Het heeft van doen met de combinatie omgeving-sfeer-volk. Engelsen en Duitsers kennen weliswaar ook zoiets, hebben het respectievelijk over cosy en gemütlich, toch dekt dat de lading niet geheel. Misschien komt het Deense hygge wel het meest in de buurt. Denen staan zich, net als wij, heel vaak voor op deze nationale dan wel regionale eigenschap; denk bij dat laatste vooral aan Brabanders.  

     Toch zijn er genoeg landgenoten die een tikkie neerkijken op de vermaarde Nederlandse gezelligheid. Dat zijn dan vooral luitjes die zich graag ‘wereldburger’ noemen. Deze kosmopolieten bezoeken liever een cocktailparty in Manhattan – het tegendeel van gezelligheid – dan dat ze kneuterig op de thee gaan bij hun knuslieve tante Miep in Swifterbant.

     Smaken verschillen, een platitude. Soms kom je bij mensen over de vloer die van zichzelf vinden dat ze het heel gezellig hebben ingericht, terwijl jij je afvraagt hoe je zo snel mogelijk hun treurnis achter je kunt laten. Dan weer ben je bij iemand die niet om zijn of haar huiselijke omgeving maalt, maar van zichzelf zo warm en onderhoudend is dat je je er heel behaaglijk voelt en de tijd ongemerkt voorbij vliegt.

     Bij mij thuis is het net weer even anders. Het is er ietwat muffig, een beetje onderkoeld of ronduit ongezellig, maar dat verandert spoorslags als ik mijn pand betreed. De enige conclusie die ik hieraan kan verbinden is dan ook dat ik het reusachtig met mezelf heb getroffen.