Vooral in donkere jaargetijden staar ik geregeld naar het tv-scherm. Daarop zie ik soms
First Dates voorbijkomen. In deze datingshow worden wildvreemden – oud en jong – in een restaurant aan elkaar gekoppeld in de hoop dat er iets moois opbloeit tijdens het nassen van de beef Wellington. Of juist iets ongemakkelijks, want dat is weer goed voor de kijkcijfers.
Een veelzeggend moment is als na afloop van het diner de ober met de rekening komt. Lhbti-stellen willen meestal het bedrag delen, alom bekend als
splitten. Maar bij heterokoppels wordt de rekening voor negentig procent door de man betaald. Na afloop van de date (in een hokje, recht voor de camera) bekennen beiden kleur: ze zien een romantisch vervolg zitten of niet.
Buiten is het 2025. Als ik het mag geloven hebben we er drie of vier feministische golven op zitten. Die brachten gelijkheid tussen man en vrouw. Het format
First Dates toont echter bij herhaling dat die gelijkheid naar believen is. Zo voelen nog steeds veel mannelijke kandidaten zich na het diner geroepen om galant de beurs te trekken, ook als de
match zeer twijfelachtig is. Veel vrouwelijke kandidaten laten dit maar al te graag toe – enkelen spelen toneel, zeggen giebelend: 'Het hoeft niet, hoor' – terwijl de kijker allang doorheeft dat ze niets van deze vent moeten hebben.
Je kunt een trakterende man ouderwets of traditioneel noemen. Datzelfde kun je zeggen van een dame die er geen moeite mee heeft dat haar disgenoot voor de kosten opdraait terwijl zij zich reeds heeft voorgenomen dezelfde stakker een paar tellen later, in het camerahokje, te dumpen. Profiteren heet zoiets. Toch zal het me niet verbazen als dergelijke prinsesjes van zichzelf vinden dat ze prima geëmancipeerd zijn. Bij hen past echter een veel betere omschrijving: vals.
