Het systeem

Van huis vertrokken, knorde mijn autootje richting Markerwaarddijk, de verbinding tussen Lelystad en het Noord-Hollandse Enkhuizen waar ik een afspraak had. Pal na de brug over de Houtribsluizen, die vanuit Flevoland het begin van de dijk markeert, stopte ik op de naastgelegen parkeerplaats om mijn winterjas uit te trekken. Uitgestapt voor de verkleedpartij, viel me iets op. Normaal is het hier een geraas van (vracht)autoverkeer, nu was het doodstil. Vertwijfeld checkte ik de verkeersinformatie op mijn schermpje. Ik las dat zich uren eerder een groot ongeluk op de dijk had voorgedaan, dat die daarom was gesloten voor verkeer in beide richtingen. Dat betekende omrijden via Almere, Amsterdam, Purmerend en Hoorn, óf via de Afsluitdijk. Kut! Ik schakelde mijn navigatie-app in, die beval mij inderdaad om te keren en minstens honderd kilometer om te rijden. Kut-kut-kut!
     Maar wacht 'ns effe. Als de dijk al uren is afgesloten voor verkeer, waarom staat dat hier aan het begin nergens aangegeven? En waarom staan de brugbomen omhoog en kan ik vrijelijk doorrijden? Zou heel misschien de blokkade zijn opgeheven?
     Terwijl de satellietnavigatie nog steeds hamerde op een no go (‘Keer hier om ...’, zeurde een metalige vrouwenstem), besloot ik het er toch op te wagen. Mijn wantrouwen jegens 'het systeem' werd beloond: zonder enig oponthoud zoefde ik prinsheerlijk over een bijkans uitgestorven dijkweg naar Noord-Holland. 

     Achteraf bleek inderdaad dat het traject een kwartier voor mijn vertrek was vrijgegeven voor verkeer en dat de meldingen daarover achter de feiten aanliepen. Tsjonge, wat een geluk had ik dit keer. 

     Uit die twee laatste woordjes blijkt dat mijn glas steevast halfleeg is. Nogal wiedes. Het leven is kut, ook als het meezit.