Tijdens het inleidende gesprek vertelde de journalist dat ze zocht naar de verbinding boek-regio. Ze had namelijk begrepen dat nogal wat verhalen zich afspeelden in Flevoland. Hoewel de meeste hoofdstukjes toch heus een universeel karakter hebben, wilde zij juist de focus op de omgeving leggen, mijn provincie.
Met haar opnameapparaat tussen ons in en haar blocnote op schoot volgde een aangenaam vraaggesprek. Vanzelfsprekend hoopte ik dat ze vooral de spitsvondige uitspraken en interessante wetenswaardigheden des schrijvers zou oppikken en dat ze alle onzin die ik pleeg uit te kramen links zou laten liggen. Tijdens onze conversatie vermeldde ze terloops gebruik te maken van ChatGPT, want anders was ze wel heel veel tijd kwijt aan de uitwerking van een interview. Ik dacht..., nou ja, eigenlijk weet ik niet meer wat ik dacht.
Twee dagen later ontving ik haar concept met aan mij het verzoek eventuele onjuistheden eruit te filteren, en wel zo snel mogelijk vanwege haar deadline. Ik deinsde terug van wat ik las, vond het een ratjetoe, onlogisch soms, van de hak op de tak. Van mijn o zo briljante quotes en wetenswaardige bevindingen vond ik weinig terug.
Het liefst had ik het hele concept omgegooid, maar daar was geen tijd meer voor én je maakt er geen vrienden mee in het journalistieke en schrijvende wereldje waar ego en ijdelheid vaak een rol spelen – zie mijzelf.
Met haar opnameapparaat tussen ons in en haar blocnote op schoot volgde een aangenaam vraaggesprek. Vanzelfsprekend hoopte ik dat ze vooral de spitsvondige uitspraken en interessante wetenswaardigheden des schrijvers zou oppikken en dat ze alle onzin die ik pleeg uit te kramen links zou laten liggen. Tijdens onze conversatie vermeldde ze terloops gebruik te maken van ChatGPT, want anders was ze wel heel veel tijd kwijt aan de uitwerking van een interview. Ik dacht..., nou ja, eigenlijk weet ik niet meer wat ik dacht.
Twee dagen later ontving ik haar concept met aan mij het verzoek eventuele onjuistheden eruit te filteren, en wel zo snel mogelijk vanwege haar deadline. Ik deinsde terug van wat ik las, vond het een ratjetoe, onlogisch soms, van de hak op de tak. Van mijn o zo briljante quotes en wetenswaardige bevindingen vond ik weinig terug.
Het liefst had ik het hele concept omgegooid, maar daar was geen tijd meer voor én je maakt er geen vrienden mee in het journalistieke en schrijvende wereldje waar ego en ijdelheid vaak een rol spelen – zie mijzelf.
Eén dag later stond ik over een héle krantenpagina afgedrukt, waarbij de helft van de drukinkt opging aan een afbeelding van mijn melige lachsmoel. Ik schrok me het lazarus, kroop weer in mijn schulp. Hoe ego en ijdelheid hun tol eisten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten