Conclaaf

Het zal door mijn mild-roomse jeugd komen, maar als ongelovige zondaar vind ik religie tot op bepaalde hoogte wel wat hebben. Met name voel ik nog warmte en sympathie voor de katholieke kerk. Het kleurrijke, (schijn)heilige, theatrale gedoe. Op z'n tijd kan ik daar nog steeds erg van genieten, zeker in visueel opzicht: al dat rood, paars en goud. Om die reden ging ik goed zitten voor de film Conclave, en werd niet teleurgesteld.
     De setting is het Vaticaan, waar anders. De paus is overleden en kardinalen uit alle hoeken van de wereld stromen naar Rome om in conclaaf te gaan, een nieuwe kerkleider te kiezen. De kijker krijgt een mooi beeld van hoe zoiets in zijn werk gaat. Kleurrijk, ik zei het al, maar ook gedetailleerd, intiem, kwetsbaar en pakkend. Zware deuren gaan hermetisch dicht; buiten wacht de wereld gespannen op witte rook.
     Wat in die beslotenheid gebeurt is smeuïg. Kardinalen zijn weliswaar erudiete en wijze, maar toch vooral ook heimelijk ambitieuze en soms jaloerse mannetjes. Ordinaire kneuzen dus, wat zorgt voor verborgen agenda's, intriges en verdachtmakingen. Natuurlijk dwarrelt aan het slot van deze reli-thriller witte rook uit het beroemde, dunne schoorsteenpijpje van het Vaticaan. Maar wat als de nieuwe paus...? Ach, kijk zelf maar. Ook bezienswaardig voor niet-papisten.

Filmtrailer van Conclave zien? Klik HIER