Lays

Bij zomers weer ga ik graag naar het strand. Niet zozeer om te bakken, maar ik hou van geluier in de warmte afgewisseld met een frisse duik. Mijn omgeving biedt daartoe twee opties.
Het stadsstrand, een opgespoten inham aan het IJsselmeer, is op hoogtijdagen vervuld van jeugd. Dat uit zich onder andere in mobieltjesverslaving en imponeergedrag. Het pubergrut paradeert met losse heupjes terwijl via diverse elektronica het geluid van boos rappende negers wordt uitgebraakt. Daarnaast scheren er voortdurend ballen over je schedel, versperren paarse krokodillen je de doorgang tot het brakke sop waarin leeggevreten chipszakjes van Lays dobberen.
Mijn alternatief bevindt zich nabij Biddinghuizen aan het Veluwemeer. Het betreft een naturistenstrandje dat vooral bezocht wordt door senioren. Men is er rustig en mild van oordeel, niemand maakt zich druk om 't uiterlijk, van groeps- of imponeergedrag is nauwelijks sprake, horeca ontbreekt geheel, geluiden worden slechts veroorzaakt door wind en golven én je zwemt er tussen een familie zwanen. Dit strandje heeft beslist mijn voorkeur. Het nadeel is echter dat het op anderhalf uur flink doortrappen ligt, terwijl het drukke IJsselmeerstrand zich op tien ontspannen fietsminuutjes van mijn voordeur bevindt. Om die reden vlei ik mij met enige regelmaat neder tussen de jeugd.
Onlangs, op een zeer zomerse dag, was het weer zover. In de kuil naast mij bivakkeerde een rijkelijk getatoeëerde vriendengroep. Nadat een van de jongeheren zijn blikje bier in één teug had weggeklokt, liet hij een reutelende boer die leek op de gekwelde uitroep van een bronstige walrus met COPD. De jongerenkolonie lag in een deuk. En ik dook maar weer eens het water in, tussen de zakjes van Lays.