Neonazi's

Een paar maanden terug maakten we een tankstop ergens in Nevada’s outback. Na het gehannes bij de pomp meldde ik me bij de kassa van dit afgelegen benzinestation. Achter de counter zat een nors kijkende, obese kerel met een vaalbleek gezicht en een geschoren schedel waarop een zweterig baseballpetje plakte. Op zijn blote kwabarmen prijkten runentekens in zwarte inkt. Toen ik vooroverboog om de man mijn creditcard te overhandigen zag ik op de vloer naast hem een indrukwekkende Duitse herder paraat zitten, wellicht als afschrikmiddel. Om de sfeer ietwat te verlichten complimenteerde ik de man met zijn mooie hond. ‘Yeah, a real beauty, ain’t she,’ knauwde de dikzak. ‘She’s called Adolfina.’ Terwijl ik deze mededeling liet indalen, keek ik nog eens goed naar Adolfina en zag dat ze een militaristisch tuigje droeg met haar naam erop.

Een hond is erg trouw aan zijn baas, zeker een Duitse herder. Dus als de baas een neonazi is, dan zal zijn hond hem daarin onvoorwaardelijk steunen, wat het dier - niet in ideologie, maar wél in daad - ook tot neonazi maakt. Vraag is of je het een hond kwalijk kunt nemen dat-ie een praktiserende neonazi is? Ik denk het niet. Maar kun je het een obese, naïeve pompbediende uit een inteeltregio kwalijk nemen dat hij een neonazi is? Op deze wijsgerige vraag weet ik geen goed antwoord. Hopend op meer wijsheid, vertrek ik daarom overmorgen naar het land van Socrates. Tabee en tot later.

Lutjegast

Abel Janszoon Tasman is een van mijn favoriete ontdekkingsreizigers. Dat komt omdat hij, ondanks zijn successen, ook een beetje een loser was. Door de VOC werd hij op pad gestuurd om de grote landmassa te ontdekken die ergens op het zuidelijk halfrond zou moeten liggen. Maar Tasman presteerde het om wél Nieuw-Zeeland en het later naar hem genoemde eiland Tasmanië te ontdekken, maar niét het werelddeel dat we nu als Australië kennen. Bekijk de wereldkaart en frons. 

Had Tasman iets beter opgelet (of meer geluk gehad) dan was Australië Nederlands geweest en hadden de Aboriginals op klompen gedanst, waarschijnlijk naar onze pijpen. Maar ach, eigenlijk had het niet eens zo heel veel uitgemaakt. Als dit contingent wel door de VOC was ingelijfd dan hadden 'we' het ongetwijfeld weer verkocht aan een toevallig passerende Chinese handelaar die satijnen stoffen of snuiftabak in de aanbieding had. Of we ruilden het tegen het Mururoa-atol. Of we waren het na een paar zeeslagen kwijt geraakt aan de Engelsen, Fransen, Portugezen dan wel Spanjolen. Het waren immers woelige tijden. Overigens was Abel Tasman behalve een (relatieve) loser ook een echte, uit de klei getrokken, 17de eeuwse Nederlander: nuchter en erg op de centjes zodat hij als een rijk man eindigde. Zijn wieg stond in Lutjegast. Ik vermoed dat door de eeuwen heen meer Nederlanders Australië bezochten dan Lutjegast. Moet er hoognodig eens heen. Nee, niet naar Australië.

Handyman

Tijdens het stofzuigen bemerkte ik dat er nauwelijks iets werd gezogen. Mijn Philips FC8426 produceerde met zijn 1700 Watt een heuse wall of sound, maar het resultaat was knudde. Een volle zak, oordeelde ik met enig chagrijn. Met grof geweld trok ik dat ding uit het apparaat waardoor twee kuub stof mijn woonkamer indwarrelde. Mijn stemming daalde nog verder toen bleek dat ik geen vervangende zakken in huis had. Dus sprong ik op de fiets naar Handyman in het stadscentrum. Onderweg botste ik bijna frontaal op een druk append meiske: business as usual op het fietspad. Bij Handyman vroeg ik om FC8426-zakken waarna de winkelier op zijn beeldscherm ging uitvogelen of hij ze in voorraad had. In de tussentijd keek ik rond en verbaasde ik me over zijn utilitaire aanbod dat behalve uit stofzuigeronderdelen voornamelijk bestond uit printerinkt en kabeltjes. Kennelijk kun je ervan leven.

Even later fietste ik huiswaarts met een voorraadje FC8426-zakken waarbij ik dit keer gelukkig geen appende meiskes tegenkwam. Nog gelukkiger was ik toen bleek dat het stof inmiddels was neergedaald zodat ik meteen de hernieuwde zuigkracht van mijn Philips FC8426 kon testen. Die bleek weer uitstekend. Geluk zit in een lege zak. 

Bofkonten

Tijdens een stadswandeling door Arnhem bezocht ik Airborne at the Bridge. Dit nieuwe informatiecentrum, gelegen aan de Rijnkade, vertelt het verhaal over de slag om Arnhem. Ook biedt het fraai uitzicht op de nieuwe oeververbinding die vernoemd is naar John Frost. Deze Britse commandant veroverde in 1944 met zijn eenheid de brug en verdedigde het vervolgens met hand en tand tijdens Duitse tegenaanvallen. Wat overigens niet lukte.

Het was rustig in het informatiecentrum en terwijl ik de displays stond te lezen hoorde ik achter me ineens: ‘Can I help you, sir?’ Het bleek de beheerder/voorlichter. Ik bedankte de man in het Nederlands, maar las stug verder. Daarop voelde de man zich geroepen uit te leggen dat de meeste bezoekers uit Engeland of Amerika kwamen, vandaar zijn Engels. Vervolgens bespraken we - hij moést z'n verhaal kwijt - het geweld dat Arnhem overkwam, en dan met name de strijd rondom de brug. Toegegeven, de voorlichter - type gepensioneerde geschiedenisleraar - kon er levendig over vertellen. Ik hing daarom al snel aan zijn hangsnor en hoorde kogels en granaten links en rechts van me inslaan alwaar dat 73 jaar geleden daadwerkelijk gebeurde.

Na het bezoek aan het informatiecentrum vervolgde ik mijn wandeling door het hart van de stad. Bij de Primark kocht ik en passant een paar spotgoedkope T-shirts, met dank aan al die zwaar onderbetaalde naaisters in Bangladesh. Toch kun je ook stellen dat die Bengalese meiden enorme bofkonten zijn aangezien ze de slag om Arnhem nooit hebben meegemaakt. Iets met een halfvol glas.

Kim Jong-un

Twee poloshirts bezit ik, maar daar trek ik geen volle zalen mee want er zitten geen logo's op. En da's nu juist het punt, want een polo dient tegenwoordig slechts als platform voor een subtiel edoch herkenbaar beeldmerkje.

Meest beroemd is wellicht het krokodilletje van Lacoste. Volgens mijn persoonlijke observatie is Ralph Lauren goede tweede met het ruitertje te paard (tsja, een polospeler). Daarna volgt nog een trits andere bekende embleempjes, denk aan het rood-witte blokje van Tommy Hilfiger of de kapitaaltjes van Boss. Maar ach, het maakt eigenlijk weinig uit, want met al die zogenaamd chique logo’s sla je de plank sowieso volledig mis. Je profileert je er immers mee als een bloedeloze comformist. Als je in Noord-Korea leefde zou je er net zo bijlopen als Kim Jong-un.

Wat kwaliteitspolo’s betreft is er voor mij echter één gunstige uitzondering: het lauwerkransje van Fred Perry. Vanuit een ver racketsport-verleden weet ik dat dit lauwerkransje staat voor Britse elegantie en stijl - mits in wit of marineblauw. Pas met textiel van tennislegende Fred Perry week je je in pololand echt los van de grauwe massa. Ofschoon je dat natuurlijk ook doet met de outfit en het kapsel van Kim Jong-un. 

Varkensflats

Voor Nederlandse begrippen is Noord-Brabant best mooi. Er zijn bossen, zandverstuivingen, heidevelden, vennetjes en zeker ook fraaie historische steden als Den Bosch en Breda. Toch koester ik een flinke aversie tegen deze provincie. 

Ten eerste associeer ik Brabant met druk asfalt. Knooppunten als Moergestel, Noordeloos, De Hogt, Hooipolder en Leenderheide scoren hoog in het fileoverzicht. Het tweede minpunt is de grond. Brabantse agrariërs zijn notoire bodemvervuilers doordat ze vaak op zeer grote schaal boeren. Dat brengt me linea recta bij mijn derde negatieve en vooral schrijnende associatie: dierenleed. In geen andere provincie worden dieren zo massaal in geld omgezet. Denk: megastallen en varkensflats. Daarnaast vind je hier veel niets ontziende broodfokkers die aan de lopende band nestjes deerniswekkende puppy's vermarkten. En o ja, heb ik de nertsenfarms al genoemd? Trouwens, het is er niet alleen verschrikkelijk voor dieren. Wat te denken van al die in het groen verscholen, droevig stemmende parenclubs: associatie nummer vier alweer. En daarmee kom ik tot slot uit bij de Brabanders zelf, die laten zich er graag op voorstaan dat ze keigezellig zijn. ‘Bij ons mam en pap staat de keukendeur altijd open,’ dat soort gelul. Als ik me niet vergis verspreidde ook de 3x-zoenen-terreur zich van hieruit over de natie. Daarom stel ik voor om tijdens dat gesmak aan Brabant te denken én aan mijn vijf associaties hierboven. Geheid dat je per direct van die hinderlijke gewoonte af bent. Graag gedaan.