Mythos

De baai is fraai. Azuur vermengt zich met jade. Het strand fonkelt wit licht. Langs het kademuurtje liggen handbeschilderde vissersschuitjes te knikkebollen in de deining. Vanuit de diverse charmante tavernes kijken wij, toeristen, uit over al dit moois terwijl we ons te goed doen aan moussaka, gegrilde inktvisjes en Mythos bier. Gesterkt door deze schone sferen schieten wij - en iedereen in de door globale welvaart continu aanzwellende toeristenstroom - ontelbare plaatsjes die het paradijs bevestigen en onze vakantiereizen rechtvaardigen.

Waar we geen foto’s van maken is het plastic zwerfvuil of de zakken rottend huisafval langs de stoepen en straatjes (die men blijkbaar zelden inzamelt). Ook maken we geen foto's van de lange rijen voor de incheckbalies, het opgehokt zitten in Boeings of de files op de Autobahn. Of van de gore campingtoiletten, de naast je restauranttafeltje bedelende zwerfkatten vol vlooien of de giftige zee-egel onder je voet. Of van de op geld beluste obers, strandventers en verhuurders van ligbedjes. En over ons door reisstress en buikloop ontheemde gemoed reppen we ook al niet graag.

Doordat we voor het ene wel veel reclame maken maar het andere binnenskamers houden, ontstaat een vertekend beeld, zeg gerust een mythe. Eentje die schreeuwt om ontmaskering.