Lopende band

Soepeltjes zoeft de roltrap omlaag. Vóór mij daalt een stel af, verdeeld over twee treden. Naast elkaar passen ze niet, weldoorvoed als ze zijn. Pal achter ze afdalend, kijk ik neer op haar grijze uitgroei en de moedervlekken op zijn scalp. De mensen achter mij doen dat wellicht op mijn wijkende kruin. Enzovoorts. Filerijden op de roltrap.

Beneden aangekomen, en direct na het wegschuiven van de treden, houdt het stel tot mijn grote schrik ineens halt. ‘Heb jij de autosleutels?’ vraagt de man aan de vrouw. Voor ze kan antwoorden kegel ik tegen haar aan, direct gevolgd door de afdalers achter mij.

Wie wel eens in een flessenfabriek een ontsporing op de lopende band zag, heeft nu beeld. Een chaos aan flessen die geen kant op kunnen. Vandaag ben ik een fles.

Het meest bijzondere gebeurt echter daarna. Het volgevreten duo keert zich verontwaardigd tegen de over elkaar buitelende meute. ‘Wat een haast!’ en ‘Wat staan jullie nou te dringen?’ zijn nog hun meest vriendelijke sneren. Kennelijk verwachtten de twee veroorzakers van de blokkade, dat hun volgers als gekken weer tegen de dalende roltrap op ploeterden, wat beslist een komisch gezicht zou opleveren. In lachfilms doet zo'n situatie het dan ook altijd erg goed, juist door de panische reacties van de figuranten. Naast fles in een flessenfabriek, ben ik vandaag figurant in een lachfilm.

White light

Ruim vijftien jaar geleden ging het licht van mijn afzuigkap stuk, een klein formaat TL-balkje. Ik weet nog dat ik destijds bij de bouwmarkt stond te dubben tussen een ‘helder witte’ en een ‘warm witte’ remplaçant. Ik koos toen voor de helder witte omdat die een stuk goedkoper was. Bovendien dacht ik toen: wat maakt het uit, het is toch maar voor de keuken en het licht uit de afzuigkap dient slechts als support bij het roeren in pannen. Daar heb ik dus vijftien jaren spijt van gehad. Dat ‘helder wit’ bleek gewoon gemeen koud licht te zijn dat vanwege de openheid van mijn keuken ook sfeerverpestend doorwerkte in mijn toch zo smaakvol, eclectisch ingerichte living.

Groot was daarom mijn blijheid toen gisteren het vermaledijde, kille TL-balkje eindelijk de geest gaf. Nu kon ik immers met goed fatsoen eindelijk naar de bouwmarkt voor alweer een remplaçant. Aldaar kon ik, net zoals vijftien jaar geleden, kiezen tussen white light en warm light. (Ook bij de bouwmarkt zijn ze in de tussentijd dus overgestapt op Engels.) Op de verpakking van de white light-variant stond te lezen: helder & vitaal. Ik zou het vertalen naar ‘akelig & kil’. Maar goed, mijn droomkeuken baadt nu eindelijk in warm licht.

Shisha lounge

Een opstopping bij de stadsrotonde. Ook ik zat gevangen in de snel groeiende file. Pas na enige tijd ontdekte ik wat dit verkeersinfarct veroorzaakte. Een zwaan stak diagonaal het verkeerspleintje over – op zijn dooie gemak. Ongestoord, stapje voor stapje, majestueus om zich heen vorsend. Mooi gezicht. Vooral ook omdat, in al die wachtende auto’s, iedereen rekening hield met de koninklijke vogel. Nou ja, bijna iedereen.

Een oude VW Golf had geen boodschap aan deze innemende scene. De wagen scheurde langs het wachtende blik, gebruik makend van de grasberm. Langszij gekomen, zag ik dat vier licht getinte mannen in de Golf zaten - een rijdende shisha lounge, zeg maar. Eenmaal op de rotonde, gierde het viertal rakelings langs de zwaan, die overigens geen krimp gaf. Daarna accelereerden de mannen uit beeld, zich wellicht weer 'ns beklagend over de weerstand die ze ondervonden in de Westerse samenleving.
Afijn, eindelijk had de zwaan de overkant bereikt. Zijn bestemming was een graslandje met een sloot. Het verkeer kwam nu weer langzaam op gang. Toen het mijn beurt was het pleintje te ronden, zwaaide de vogel hautain met zijn staart. Hij stond mijlenver boven het passerende gepeupel, van welk pluimage dan ook.

Kill your darlings

Ik stuurde een artikel naar de redactie van De Haagse Tijden. Ook zond ik twee zelf geschoten foto’s mee. De hoofdredacteur reageerde enthousiast, hij wilde het stuk reeds in de eerstvolgende editie plaatsen. Maar niet veel later meldde hij dat het artikel toch iets te groot bleek voor de beschikbare ruimte. Dus of ik bezwaar had als ze de tekst zouden aanpassen, wat neerkwam op inkorten van 900 naar 570 woorden. Daar baalde ik natuurlijk stevig van, want welke darlings zouden worden gekilld? Daarover heeft een auteur graag inspraak. Dus stelde ik voor de tekst zelf in te korten. De eindredacteur ging akkoord. Maar spoedig volgde een derde bericht. Het stuk zou toch zijn lengte kunnen behouden, maar dan in twee delen: het eerste op een prominente plek, het tweede ergens verderop. Daar kon ik me wel in vinden, maar dolenthousiast was ik nog steeds niet. De pijn zit ‘m bij dit soort zaken vooral in het verlies van regie. Je bent qua tekst en beeld overgeleverd aan de redactie, aan de vormgeving, aan de urgentie en aan de goede wil, kortom: aan anderen. Een weblog is daarom voor mij een uitkomst. Je hebt er niemand voor nodig. Zelfs geen lezers.

Uiteindelijk werd het artikel toch integraal en op één pagina gepubliceerd.
Slechts de kop had men gewijzigd.

Ku Klux Klan

De KKK is opgericht voor en door mafkezen die, gedreven door een zieke ideologie, zich graag met bedekkende kleding en puntmutsen rond een lekker fikkie verzamelen. Toch moet ik bekennen dat de combinatie van vuur en KKK mij ook bijzonder aanspreekt. Maar daarmee doel ik op de drie K’s die staan voor klein, kalm & kort. Zo zie ik mijn crematie namelijk het liefst.

Afscheid van een overledene begint - in mijn optiek - steeds meer een evenement te worden, een geregisseerd theaterstuk vol rouw en medeleven. Hoe groter/grootser de opkomst, hoe mooier. (‘Wow, men stond zelfs tot buiten de aula!’) Muziek, dresscode, een trits aan sprekers, optredens, foto- en filmpresentatie, een uitgebreide koek-en-zopie, noem maar op. Het schijnt iets te zeggen over de betekenis van de overledene voor de kring(en) die hij of zij achterlaat. Maar gelukkig wonen we in een vrije samenleving en mag je gerust afwijken van dit patroon.

Wat mijn eigen verdwijntruc betreft - opdat men het alvast weet - kies ik voor de drie eerder genoemde K’s: klein, kalm & kort. Met andere woorden: slechts een handvol aanwezigen, een bescheiden muziekrepertoire en beslist géén toespraken. En ten slotte de fik erin, hatsikidee. Net zoals The Klan het doet, maar dan zonder hun zieke ideologie. Een feestelijke puntmuts zou juist wel weer leuk zijn.