Afscheid van een overledene begint - in mijn optiek - steeds meer een evenement te worden, een geregisseerd theaterstuk vol rouw en
medeleven. Hoe groter/grootser de
opkomst, hoe mooier. (‘Wow, men stond zelfs tot buiten de aula!’) Muziek, dresscode, een trits aan sprekers, optredens, foto- en filmpresentatie, een uitgebreide koek-en-zopie, noem maar op. Het
schijnt iets te zeggen over de betekenis van de overledene voor de
kring(en) die hij of zij achterlaat. Maar gelukkig wonen we in een vrije samenleving en mag je gerust afwijken van dit patroon.
Wat mijn eigen verdwijntruc betreft - opdat men het alvast weet - kies ik voor de drie eerder genoemde K’s: klein, kalm & kort. Met andere woorden: slechts een handvol aanwezigen, een bescheiden muziekrepertoire en beslist géén toespraken. En ten slotte de fik erin, hatsikidee. Net zoals The Klan het doet, maar dan zonder hun zieke ideologie. Een feestelijke puntmuts zou juist wel weer leuk zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten