Kill your darlings

Ik stuurde een artikel naar de redactie van De Haagse Tijden. Ook zond ik twee zelf geschoten foto’s mee. De hoofdredacteur reageerde enthousiast, hij wilde het stuk reeds in de eerstvolgende editie plaatsen. Maar niet veel later meldde hij dat het artikel toch iets te groot bleek voor de beschikbare ruimte. Dus of ik bezwaar had als ze de tekst zouden aanpassen, wat neerkwam op inkorten van 900 naar 570 woorden. Daar baalde ik natuurlijk stevig van, want welke darlings zouden worden gekilld? Daarover heeft een auteur graag inspraak. Dus stelde ik voor de tekst zelf in te korten. De eindredacteur ging akkoord. Maar spoedig volgde een derde bericht. Het stuk zou toch zijn lengte kunnen behouden, maar dan in twee delen: het eerste op een prominente plek, het tweede ergens verderop. Daar kon ik me wel in vinden, maar dolenthousiast was ik nog steeds niet. De pijn zit ‘m bij dit soort zaken vooral in het verlies van regie. Je bent qua tekst en beeld overgeleverd aan de redactie, aan de vormgeving, aan de urgentie en aan de goede wil, kortom: aan anderen. Een weblog is daarom voor mij een uitkomst. Je hebt er niemand voor nodig. Zelfs geen lezers.

Uiteindelijk werd het artikel toch integraal en op één pagina gepubliceerd.
Slechts de kop had men gewijzigd.