Labradoodle

De uitkijktoren beklom ik met klamme handen - hoogtevrees nam per trede toe. Maar als oude krijger wil je niet teleurstellen, dus zette ik manmoedig door. Boven aangekomen, bleek ik niet de enige. Een doorzon-gezinnetje stond vanaf deze hoogte het fraaie coulissenlandschap tot zich te nemen. Vader, moeder, zoontje, dochtertje. Een Kia en een labradoodle achtte ik optioneel, maar dat terzijde.

‘Misschien wil die meneer wel een foto van ons maken,’ hoorde ik moeders opperen met haar Huawei in de aanslag. ‘Tuurlijk,’ zei ik joviaal, terwijl ik me krampachtig aan de balustrade vasthield.

Nadat het viertal zich op het benauwde houten platform voor het mij aangereikte schermpje had opgesteld, zei de vader: ‘duimen omhoog, jongens.’ Ik zag vier duimen, vier lachende smoelen en drukte af.

‘Helemaal goed en hartstikke bedankt,’ zei mama nadat ze het resultaat had gecheckt.

Na deze shoot raakten we kort aan de praat. Een Drents gezinnetje, ze kwamen uit iets met een A, een L en een N: Aalten, Dalen of Halen. Een gelukkig kwartet, leek me. Dat verklaarde natuurlijk die vier duimen. Nu ja, laten we niet vergeten dat die duimen waren opgestoken op last van papa, dus heel erg spontaan ging dat nou ook weer niet. Misschien waren ze met hun vier likes slechts gelukkig voor de (online) bühne, wat voorkomt. Ik duim voor ze dat dat niet zo is. Ook voor hun optionele labradoodle.

Rijkelui-sport

Het gemillimeterde grasveld waar ik over uit kijk is groener dan groen, de lucht erboven vlekkeloos blauw, mijn biertje koud beslagen. Mij zie je zelden bij het edele golfspel, vandaag is dus uitzondering. Na een lange heidewandeling ben ik neergestreken op het terras van het clubhuis van The Links Valley, een fraai aangelegde golfcourse in de gemeente Ermelo. Nou ja, clubhuis, hier doet men aan golf en dus heet zulks een brasserie. De uitspanning voldoet aan alle vooroordelen die een niet-golfer als ik koester omtrent deze bezigheid voor rijkelui met gekleurde broeken. Op de P staat mijn oude torretje ingeklemd tussen nagelnieuwe Volvo's XS60 en Audi's Q5. En ook het Burberry-volk om me heen past naadloos in het plaatje. Iedereen is reuze aardig, de dresscode passend en de conversaties geanimeerd.

Naast mij zitten twee oude jongens. Ik versta lang niet alles, maar hoor ze zeggen dat 'de greens verdomd snel zijn vandaag'. Vervolgens switchen ze doodleuk naar de eveneens edele tennissport, want ik hoor ze babbelen over mixed-dubbels en forehand-drives. Ook het zakelijke wordt niet vergeten. De ene zegt dat hij 'er al vijfenzestigduizend in heeft geïnvesteerd maar dat het nu toch eindelijk begint te draaien', de ander pocht dat hij 'een vrindje' heeft die FC Groningen sponsort, et cetera.

Ik hoor hun sportief-economische gereutel met genoegen aan, mijn blik gericht op de prachtige greens en de vlekkeloos blauwe lucht. En op mijn koud beslagen biertje.

Gewetenloos

Mijn woonwijk grenst aan het aantrekkelijke Zuigerplasbos. Ik wandel, fiets of jog daar graag. Of ik zit er op een bankje te navelstaren. Kortom, het is er goed verpozen.

Tussen dit bos en mijn huis ligt een aantrekkelijk overgangsgebied - de Noordzoom genoemd - dat bestaat uit paardenweiden, volkstuintjes, bosschages en verruigde veldjes waar je soms reeën ziet grazen. Ook hier is het fijn toeven.
Helaas is mijn gemeente nu van plan dit groene overgangsgebied op te offeren ten bate van 150 luxe villa’s. Veel buurtgenoten willen hiertegen protesteren, en terecht. Op mijn deurmat lag daarom ineens een flyer waarin alle wijkbewoners werden opgeroepen om tijdens de gemeenteraadsvergadering op het stadhuis te verschijnen en tegen de bouwplannen te protesteren. Ook ik wil geen 150 luxe villa’s in my backyard. Maar zal ik me aansluiten bij het volksoproer? 

Er woont bepaald geen activist in me, bovendien zie ik het echt niet zitten om me tussen de protesterende massa te begeven, ook al sta ik geheel achter de drijfveren. Aan de andere kant kun je stellen dat mijn absentie getuigt van lui- en lafheid. Bovendien ontpop ik me, mochten de protesten succes hebben, als een gewetenloze profiteur. Een pijnlijke constatering die ik moeilijk kan ontkennen. Erger nog: mocht de bouw van die verrekte 150 luxe villa's gewoon doorgaan dan kocht ik er zelf een. Als ik dat kon.

Zuurpruim

We zaten in rustig hoekje van het restaurant. Maar dat veranderde toen twee diensters naar een belendend tafeltje schreden alwaar een drietal gasten zat. Ze droegen dienborden met daarop feeëriek knetterende nieuwjaarssterretjes. De diensters zetten al dit feestelijks op tafel en hieven vervolgens voluit het Lang-zal-ze-leven aan waarna de drie feestvarkens spontaan invielen. En jawel, ook andere gasten - waaronder mijn begeleidster - begonnen sans gêne mee te zingen. Het hoogtepunt vormde natuurlijk het driewerf hiep-hiep-hiep… hoeraaaahhh, waarna een luid applaus losbarstte.

Infantilisering van het zuiverste soort, constateerde de ouwe zuurpruim in mij.

Even later zette de rust weer in, helaas niet voor lang. Plotseling toeterde een trompet door het restaurant - kneiterhard. Aan een tafeltje iets verderop, greep een wat ouder vrouwmens paniekerig naar haar tasje. Het bleek haar ringtone die op standje 'Gehoorgestoord' stond afgesteld. Haar gerettekkettet galmde zo luid door het etablissement dat alle andere gasten, inclusief het voltallige personeel, in lachen uitbarstten. Ik bleef daarop zitten met de vraag hoe een oud wijf voor zo’n kinderlijke ringtone kon kiezen. Het antwoord bevestigde mijn zuurpruimerige constatering van zonet: infantilisering van het zuiverste soort. 

Benieuwd naar het geluid van de ringtone in kwestie?
Klik HIER

Navelstaren

Waarom doen we dat toch zo weinig? Je zou kunnen zeggen dat het tot niets leidt, en daar is best iets voor te zeggen. Immers, er moet brood op de plank, een dak boven je hoofd en zo zijn er nog wat akkefietjes die er toe doen in een mensenleven. Maar zelfs als aan al die basisvoorwaarden is voldaan, dan nóg maak je geen reclame voor jezelf wanneer je hardop zegt dat navelstaren je hobby is. Laat ik er haastig aan toevoegen dat groot verschil bestaat tussen piekeren en navelstaren, maar dat terzijde.

Waarom we zo weinig staren naar ons eigen buikkuiltje en waarom werkelijk niemand dat vol trots als favoriete bezigheid op zijn of haar cv vermeldt, is op z’n minst vreemd. Het is namelijk erg goed voor je fantasie (mits aanwezig) en daarmee een puike training voor je hersencellen (mits aanwezig). Daarbij kost het geen rooie cent, kun je het overal en op elk moment van de dag doen, hoef je er geen bijzondere kleding of attributen voor aan te schaffen, loop je er niemand mee in de weg, ontstaan er nooit ruzies of oorlogen door, vereist het amper lichaamsenergie en laat het geen footprint achter waardoor het ietwat egocentrische en zinnebeeldige staren naar je geboortelitteken wellicht onze minst schadelijke activiteit op aarde is.
Navelstaren kan je juist erg veel opleveren, want je komt zodoende tot ideeën of inzichten waar je al ratracend - of naar je schermpje turend - nooit aan toe zou zijn gekomen. Ten slotte is het ook nog eens gewoon léuk. Zeker als je gaat navelstaren over het navelstaren an sich, wat zorgt voor een geinig Droste-effect.

Onlangs verscheen deze bundel
met verhalen die uit dit blog zijn gefilterd.
(Voor trouwe volgers is het dus niet zo interessant.)
Te bestellen bij Bol.com of via de boekhandel.
ISBN 9789402188073.
Zie eventueel HIER