Labradoodle

De uitkijktoren beklom ik met klamme handen - hoogtevrees nam per trede toe. Maar als oude krijger wil je niet teleurstellen, dus zette ik manmoedig door. Boven aangekomen, bleek ik niet de enige. Een doorzon-gezinnetje stond vanaf deze hoogte het fraaie coulissenlandschap tot zich te nemen. Vader, moeder, zoontje, dochtertje. Een Kia en een labradoodle achtte ik optioneel, maar dat terzijde.

‘Misschien wil die meneer wel een foto van ons maken,’ hoorde ik moeders opperen met haar Huawei in de aanslag. ‘Tuurlijk,’ zei ik joviaal, terwijl ik me krampachtig aan de balustrade vasthield.

Nadat het viertal zich op het benauwde houten platform voor het mij aangereikte schermpje had opgesteld, zei de vader: ‘duimen omhoog, jongens.’ Ik zag vier duimen, vier lachende smoelen en drukte af.

‘Helemaal goed en hartstikke bedankt,’ zei mama nadat ze het resultaat had gecheckt.

Na deze shoot raakten we kort aan de praat. Een Drents gezinnetje, ze kwamen uit iets met een A, een L en een N: Aalten, Dalen of Halen. Een gelukkig kwartet, leek me. Dat verklaarde natuurlijk die vier duimen. Nu ja, laten we niet vergeten dat die duimen waren opgestoken op last van papa, dus heel erg spontaan ging dat nou ook weer niet. Misschien waren ze met hun vier likes slechts gelukkig voor de (online) bühne, wat voorkomt. Ik duim voor ze dat dat niet zo is. Ook voor hun optionele labradoodle.