Navelstaren

Waarom doen we dat toch zo weinig? Je zou kunnen zeggen dat het tot niets leidt, en daar is best iets voor te zeggen. Immers, er moet brood op de plank, een dak boven je hoofd en zo zijn er nog wat akkefietjes die er toe doen in een mensenleven. Maar zelfs als aan al die basisvoorwaarden is voldaan, dan nóg maak je geen reclame voor jezelf wanneer je hardop zegt dat navelstaren je hobby is. Laat ik er haastig aan toevoegen dat groot verschil bestaat tussen piekeren en navelstaren, maar dat terzijde.

Waarom we zo weinig staren naar ons eigen buikkuiltje en waarom werkelijk niemand dat vol trots als favoriete bezigheid op zijn of haar cv vermeldt, is op z’n minst vreemd. Het is namelijk erg goed voor je fantasie (mits aanwezig) en daarmee een puike training voor je hersencellen (mits aanwezig). Daarbij kost het geen rooie cent, kun je het overal en op elk moment van de dag doen, hoef je er geen bijzondere kleding of attributen voor aan te schaffen, loop je er niemand mee in de weg, ontstaan er nooit ruzies of oorlogen door, vereist het amper lichaamsenergie en laat het geen footprint achter waardoor het ietwat egocentrische en zinnebeeldige staren naar je geboortelitteken wellicht onze minst schadelijke activiteit op aarde is.
Navelstaren kan je juist erg veel opleveren, want je komt zodoende tot ideeën of inzichten waar je al ratracend - of naar je schermpje turend - nooit aan toe zou zijn gekomen. Ten slotte is het ook nog eens gewoon léuk. Zeker als je gaat navelstaren over het navelstaren an sich, wat zorgt voor een geinig Droste-effect.

Onlangs verscheen deze bundel
met verhalen die uit dit blog zijn gefilterd.
(Voor trouwe volgers is het dus niet zo interessant.)
Te bestellen bij Bol.com of via de boekhandel.
ISBN 9789402188073.
Zie eventueel HIER