Jassenparade

In het koopjesdorp bij mij om de hoek, beter bekend als Batavia Stad, staat een kerstboom zo groot dat er tunneltje in zit zodat het volk eronderdoor kan. En dat doet het, speciaal voor de foto natuurlijk. Veelvuldig poseert men onder het dennengroen. Zo ook een lange man in een camelkleurige kashmier jas die een piepkleine hondje aangelijnd houdt. De man oogt verlegen met de situatie en daar is alle reden toe, want hij staat daar ontzettend voor lul. Zijn mini-hondje is namelijk zo’n kalig, rillend en vooral triest doorgefokt exemplaar dat amper boven de goed gepoetste Van Bommel's van zijn baasje uitkomt. Om het nog deerniswekkender te maken is het beestje gekleed in een rood jasje dat is afgezet met wit bont, zo’n kerstmanjasje dus. Mijn hart breekt bij het zien van het hoopje dierenleed. En wansmaak.
Vijf meter voor dit drama bevindt zich de regisseur tevens fotograaf, een gezette dame met een pruikerig kapsel en een bontjas in panterprint. Zij heeft moeizaam de hurkzit aangenomen ten bate van een laag standpunt. Kennelijk wil ze vooral het hondje goed in haar vizier krijgen - manlief schijnt bijzaak. Als het kiekje gemaakt is probeert de vrouw omhoog te komen, maar dat lukt haar amper, haar knieën zitten op slot. Ze kreunt; ze kreunt steeds harder. De lange man in de kasjmier jas – blij van het poseren verlost te zijn – haast zich naar de vrouw in de panterbontjas om haar overeind te helpen. Hierbij sleurt hij het hondje in diens potsierlijke kerstmanjasje zo ruw aan de lijn mee dat zijn nageltjes over het plaveisel schrapen.
Jassen hebben meerdere functies. Verhullen is daar een van.

Kerstgevoel

Het kerstgeweld in het grote tuincentrum wordt ieder jaar heviger. Baby Jezus – ooit dé aanleiding – is geheel verdrongen door glitters, jingelende bellen en Mariah Carey. Maar kom-kom, zegt mijn ingebouwde coach, ga er nu niet zuur over lopen doen en geniet gewoon van het aanstaande feest.
Wat later passeer ik twee dames die ergens tussen de witbepoederde dennentakken staan te beppen. Ik hoor de ene zeggen: ‘We zijn net verhuisd naar de Warande; we hebben er een vrijstaand huis gekocht.’ Sorry hoor, maar waarom expliciet vermelden dat het huis vrijstaand is? Het matcht immers niet met de kerstgedachte dat status ondergeschikt is aan liefde, warmte en goedheid. Maar kom-kom, zegt mijn ingebouwde coach opnieuw, ga nou verdomme niet verder met je gezeik maar geniét.
Een gangpad verderop sta ik bij de vetbolletjes en ander gezellig vogelvoer. Ik hou van vogels en dus fleur ik op bij de ontdekking dat een stel mussen Intratuin's enorme hal als kraakpand beschouwt. De illegaal aanwezige beestjes doen zich brutaal - pal voor mijn neus - tegoed aan de pindastrengen, zaden en ander lekkers dat uit sommige verpakkingen piept. Bij het zien van dit hartverwarmende buffet komt mijn kerstgevoel nu wel spontaan tot leven. Kennelijk heb ik daar helegaar geen coach voor nodig, zelfs geen ingebouwde.

Nirwana

Eenenzeventig jaar al ga ik ongewapend over straat. Da’s best lang voor iemand die graag een pistool zou willen bezitten. Of een revolver, want ik vergeet steeds het verschil. Waarom? Nou gewoon omdat ik een pistool al van jongs af aan een mooi ding vind en ook omdat zo’n Clock, Baretta, Colt of Browning reuze handig kan zijn. Je kunt er bijvoorbeeld ruzies mee beslechten, wraak mee nemen of voor euthanasie zorgen als je arts daar geen trek in heeft. Oké oké, het geeft wat rommel maar het ruimt ook lekker op, een aardige contradictie.
Maar ruzies kun je toch ook met woorden beslechten? Jazeker, helaas blijkt echter altijd weer dat bij spanning en conflicten de overtuigende teksten thuis op mijn nachtkastje zijn achtergebleven. Met mijn vuisten bereik ik doorgaans ook al weinig. Nee, met zo’n blaffer zou ik veel meer mans zijn. Daarbij komen de lustopwekkende grip, de spannende terugslag, het verrukkelijke mechanische klikken en metalig aroma.
Ooit beschikte ik anderhalf jaar lang over een Uzi, een fijne partner, die je bovendien nu en dan lekker mocht laten retteketetten. Maar ja, dat ding had ik in bruikleen en heb ik terug moeten geven. Op genoemde periode na heb ik er dus altijd alleen voor gestaan. Ach, woonde ik maar in het kruitdamp-nirwana aan de overzijde van de Big Blue. Nee, op Trump zou ik dan nooit gestemd hebben. Maar een pistool zou ik vermoedelijk wel bezitten. Of een revolver, want ik vergeet steeds het verschil.

Swiebertje

Rupsje Nooitgenoeg bezit maar liefst drie rugzakken. Mijn grootste exemplaar gebruik ik alleen voor vakanties (ook omdat hij door zijn buigzaamheid als handbagage mee mag in de vliegtuigcabine, wat ruimkosten scheelt). Daardoor heeft-ie al best wat van de wereld gezien, wat erg opschepperig klinkt. Dan heb ik nog een klein rugzakje dat ik gebruik voor dagtochten. Misschien is ‘knapzak’ hier wel beter op zijn plaats, voor het Swiebertje-gevoel, zeg maar. Lunchpakket, drinkflesje, versnaperingen, het past er allemaal precies in. Ten slotte is daar nog mijn middelgrote rugzak, speciaal voor de boodschappen. (Als coole senior wijs ik een burgerlijke boodschappentas hooghartig af.) Deze derde rugzak is oeroud maar niet stuk te krijgen, ondanks dat ik hem bijna dagelijks gebruik slash misbruik. Jawel dagelijks, omdat ik nooit groot insla. Als ik ergens zwartgallig van word, dan is het om me eens in de zoveel tijd met een volgeladen kar door zo’n kil verlichte prijsvechter heen te worstelen. In plaats daarvan fiets of wandel ik veel liever iedere dag eventjes naar de knusse buurtwinkel. Veel is het dus nooit, daarom past het prima in mijn huishoudelijke ransel. Ach, het leven is soms verrukkelijk simpel. Ofschoon ik daar wel drie rugzakken voor nodig heb.