Nirwana

Eenenzeventig jaar al ga ik ongewapend over straat. Da’s best lang voor iemand die graag een pistool zou willen bezitten. Of een revolver, want ik vergeet steeds het verschil. Waarom? Nou gewoon omdat ik een pistool al van jongs af aan een mooi ding vind en ook omdat zo’n Clock, Baretta, Colt of Browning reuze handig kan zijn. Je kunt er bijvoorbeeld ruzies mee beslechten, wraak mee nemen of voor euthanasie zorgen als je arts daar geen trek in heeft. Oké oké, het geeft wat rommel maar het ruimt ook lekker op, een aardige contradictie.
Maar ruzies kun je toch ook met woorden beslechten? Jazeker, helaas blijkt echter altijd weer dat bij spanning en conflicten de overtuigende teksten thuis op mijn nachtkastje zijn achtergebleven. Met mijn vuisten bereik ik doorgaans ook al weinig. Nee, met zo’n blaffer zou ik veel meer mans zijn. Daarbij komen de lustopwekkende grip, de spannende terugslag, het verrukkelijke mechanische klikken en metalig aroma.
Ooit beschikte ik anderhalf jaar lang over een Uzi, een fijne partner, die je bovendien nu en dan lekker mocht laten retteketetten. Maar ja, dat ding had ik in bruikleen en heb ik terug moeten geven. Op genoemde periode na heb ik er dus altijd alleen voor gestaan. Ach, woonde ik maar in het kruitdamp-nirwana aan de overzijde van de Big Blue. Nee, op Trump zou ik dan nooit gestemd hebben. Maar een pistool zou ik vermoedelijk wel bezitten. Of een revolver, want ik vergeet steeds het verschil.