In het koopjesdorp bij mij om de hoek, beter bekend als Batavia Stad,
staat een kerstboom zo groot dat er tunneltje in zit zodat het volk eronderdoor kan. En dat doet het, speciaal voor de
foto natuurlijk. Veelvuldig poseert men onder het dennengroen. Zo ook een lange man in een camelkleurige kashmier jas die een piepkleine hondje aangelijnd houdt. De man oogt verlegen met de situatie en
daar is alle reden toe, want hij staat daar ontzettend voor lul. Zijn mini-hondje is namelijk zo’n kalig, rillend en vooral triest doorgefokt
exemplaar dat amper boven de goed gepoetste Van Bommel's van zijn
baasje uitkomt. Om het nog deerniswekkender te maken is het beestje gekleed in een rood jasje dat is afgezet met wit
bont, zo’n kerstmanjasje dus. Mijn hart breekt bij
het zien van het hoopje dierenleed. En wansmaak.
Vijf
meter voor dit drama bevindt zich de regisseur tevens fotograaf, een
gezette dame met een pruikerig kapsel en een bontjas in
panterprint. Zij heeft moeizaam de hurkzit aangenomen ten bate van een laag standpunt. Kennelijk wil ze vooral het hondje goed in haar vizier krijgen - manlief schijnt
bijzaak. Als het kiekje gemaakt is probeert de vrouw omhoog te
komen, maar dat lukt haar amper, haar knieën zitten op slot. Ze kreunt; ze kreunt steeds harder. De lange man in de kasjmier jas – blij van het poseren verlost te zijn – haast zich
naar de vrouw in de panterbontjas om haar overeind te helpen. Hierbij sleurt hij het hondje in diens potsierlijke kerstmanjasje zo ruw aan de lijn mee dat zijn
nageltjes over het plaveisel schrapen.
Jassen hebben meerdere functies. Verhullen is daar een van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten