Bipolair

Op een zeldzaam fraaie novemberdag dwaalden mijn begeleidster en ik over een stille Elspeetse heide. Leeuweriken buitelden in de lucht. Maar plots werd de rust gewelddadig verstoord door een wentelwiek die met ontzagwekkend geraas boven de boomtoppen opdook en vervolgens dreigend laag over ons heen scheerde. Terstond verkeerde ik in een mij kenmerkende spagaat. Vanwege mijn bipolaire gemoed hou ik bijvoorbeeld zowel van de stille heide als van vliegend oorlogstuig. Tsja. Zodoende stond ik ineens manisch tegen mijn begeleidster te krijsen - ook vanwege het motorlawaai - dat het een Apache gevechtshelikopter betrof om vervolgens als een zenuwzieke nerd al diens functies en eigenschappen op te sommen. ('Wauw, zie je die rakethouders...?') Als ik lid van de Taliban was dan lag ik nu diep weggedoken tussen de dopheide en het pijpenstro mijn angstplas op te houden. Maar goddank had ik geen kwaad geweten en begon ik zelfs kinderlijk spontaan te zwaaien naar de twee duidelijke zichtbare mannetjes in hun cockpit. Zei ik mannetjes? Fout, het konden natuurlijk ook twee vrouwtjes zijn geweest, want die tref je heden ten dage vaker aan achter een stuurknuppel dan achter een vuilniswagen, waaruit maar weer ‘ns blijkt dat vrouwenemancipatie ietwat selectief verloopt, maar dat geheel terzijde. Afijn, de twee achter elkaar zittende piloten (m/v) zwaaiden jammer genoeg niet terug. Logisch wel, ze waren - luttele meters boven de grond - ongetwijfeld druk in beslag genomen door technische dan wel strategische besognes. Het maakte me weinig uit, het kind in me was geheel bevredigd door deze spectaculaire ontmoeting midden op de (kort daarvoor nog stille) heide. Helaas waren de leeuweriken nu gevlogen.

Apache AH-64 gevechtshelikopter boven heide bij Elspeet.
Foto: Carla Broeders