De gerenommeerde buitensportwinkel telt meerdere verdiepingen, is ruim en oogt prettig, zeker de kampeerafdeling. (Van de geur van tentdoek word ik immer blij, een tic uit jongere jaren.) Maar de etage met outdoorkleding en -wandelschoenen viel ons vies tegen. Met name bij het schoeisel vonden wij het maar een rommeltje: heren/dames leken door elkaar, maten slecht aangegeven, prijzen lastig te ontcijferen. Ja, er liep een verkoopster rond, maar die was druk, bovendien zoeken we het graag zelf uit. Afijn, uiteindelijk vond mijn begeleidster een paar Meindls die haar aanspraken en ook lekker zaten. Ze besloot tot aanschaf. Maar waar was de bijbehorende schoenendoos? Bij navraag hoorden we dat je de losse schoenen 'bij de kassa's op de begane grond' moest afrekenen, wat we toch een beetje vreemd vonden voor schoeisel van 199,95 euro. De langslopende verkoopster, die onze bevreemding opmerkte, haalde daarom ergens uit een magazijn een losse doos tevoorschijn die ‘we mochten hebben als we dat eventueel wilden’. Afijn, met die universele doos met de Meindls erin onder de arm, neusden we vervolgens nog even bij de kleding, en ook daar troffen we een rommelig geheel aan. Niet echt stijlvol, wat je bij prijzige merkkleding eigenlijk best mag verwachtten, oordeelden we. Bij de Wibra doen ze dat toch beter, zei de cynicus in mij. Teleurgesteld over dit alles, veranderde mijn begeleidster plots van gedachte. Ze hoefde de wandelschoenen eigenlijk niet meer. Punt. Kordaat liep ze met de doos onder de arm weer naar de schoenenafdeling, haalde de Meindls er uit en plaatste ze terug op hun plek op de stelling. De lege doos liet ze daar ook ergens achter. Ten slotte verlieten we zonder aankoop het pand langs een onbemande kassa, een tikkie in mineur.
Buiten, op de grote parkeerplaats, werden we ingehaald door een ernstig kijkend heerschap in bedrijfskleding. Hij vertelde ons te zijn getipt door de schoenverkoopster op de eerste etage. Zij had de lege doos aangetroffen, haar conclusie getrokken, ons daarna stiekem gevolgd naar de begane grond en zodoende gezien hoe we zonder iets af te rekenen een van de kassa's passeerden. Voor haar genoeg reden om security in te seinen teneinde het rugzakje van mijn begeleidster én mijn schoudertas te laten doorzoeken. Jawel, wij werden verdacht van diefstal van een paar Meindls!
Toen dat niet het geval bleek, verontschuldigde de ‘inspecteur’ zich in alle talen. Volkomen terecht, maar het leed was al geschied. Op de drukke parking tussen het talloos in- en uitgaande publiek, werden wij tijdens onze aanhouding door zeer veel (argus)ogen aangestaard. Hoe je als argeloze winkelbezoeker plots voor lul kunt staan. Nee, de welgemeende excuses hielpen niet.
zondag 30 mei 2021
zondag 23 mei 2021
Snollebollekes
Tijdens mijn bestaan ging ik dikwijls in de fout. Soms betrof het kleine uitglijders, soms traumatisch grote. Mijn laatste slipper zweeft daar ergens tussenin: in een opwelling van laaghartige lust kocht ik een Brabants worstenbroodje. Oh is dat alles, zal menigeen roepen. Maar menigeen heeft ongelijk, want het verorberen van een Brabants worstenbroodje is een onvergeeflijke miskleun, ethisch gezien zelfs een misdaad.
Het zit 'm in dat bijvoeglijke naamwoord. Aan Brabant is alles fout - ik schreef er al eerder over. In geen andere provincie vindt men zo veel concentratiekampen voor dieren. Datzelfde geldt voor drugslaboratoria, -dumpplekken en -handel. Verder is het er op de meeste plekken lawaaierig druk, wemelt het van asfalt, drek en smurrie én leven er voornamelijk Brabanders. Dat laatste is het allerergste, want Brabanders vinden zichzelf keigaaf en supergezellig. Zó chaaf en chezellich dat ze iets leuks bedachten.
Eerst bezorgen ze hun honderdduizenden varkens een 6 tot max. 24 maanden durende Auschwitz-experience om ze, als de tijd rijp is, te verdoven middels elektriciteit waarna uiteindelijk hun kelen worden doorgesneden teneinde ze dood te laten bloeden. (Dit zocht ik op.) Het resultaat van deze Caligula-act verwerkt men ten slotte tot iets waar ze in dat supergezellige Snollebollekesland zo trots op zijn dat ze hun provincienaam eraan gecommitteerd hebben: het Brabants worstenbroodje. En door mijn onnozele consumptiedrift voedde ik dit afgrijselijke proces. Een niet te verdedigen blunder mijnerzijds die een dubbele straf opleverde: een peilloos schuldgevoel én een broodje doodgemarteld zwijn dat (me) niet smaakte. Zoals niets smaakt wat uit Brabant komt.
Driemaal zoenen en houdoe.
zondag 16 mei 2021
Melancholie
Heel soms krijg ik natte ogen bij muziek, film of tekst. Zoals die keer tijdens War Horse. Deze film toonde de vriendschap tussen mens en dier tijdens WO1, de soldatenhel waarin ook paarden massaal als kanonnenvlees dienden. Ik hield het toen niet droog. Hetzelfde had ik deze week toen ik de slotregels las van De Heren van de Thee, de meesterlijke roman van Hella Haasse (1918-2011). Best vreemd, want ik las dat boek reeds diverse keren; het is een van mijn favorieten. Misschien werd de plots opkomende melancholie opgepookt door de bel wijn die ik tijdens de finale van deze familiegeschiedenis wegklokte, geen idee, maar bij mij viel alles plots samen: Hella Haasse die in hetzelfde jaar als mijn moeder in de Oost het levenslicht zag, het oude Indië en met name Java, de overweldigende natuur in het Preanger-district waarin toen nog tijgers, luipaarden en neushoorns figureerden, zowel de hitte als de stortregens, de mystiek alom, het onderhuidse en ongezegde, de ondoorgrondelijke inlanders (inmiddels een taboewoord), het wel en wee van de Europese plantersgezinnen, het indolente gelummel op hun overdekte veranda's, de Maleise woordjes en uitdrukkingen, het kenmerkend trage tijdsbeeld, de fraai beschreven grandeur tijdens de belle époque in mijn geboortestad Bandoeng, de synchrone geschiedkundige feiten. Dat alles!
Twee dagen later toer ik naar begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam, ik wil de urn van Hella Haasse zien, aanraken, erbij zijn. Noem het rarigheid, sentiment of achting. Maar ook daar hou ik het niet geheel droog.
Twee dagen later toer ik naar begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam, ik wil de urn van Hella Haasse zien, aanraken, erbij zijn. Noem het rarigheid, sentiment of achting. Maar ook daar hou ik het niet geheel droog.
zondag 9 mei 2021
Herdersvolk
Daags na onze ontmoeting met de adder (zie vorig blogje) wandelden we opnieuw over de grote stille heide. Nu belandden we zomaar tussen een grazende schaapskudde. Een herderin en haar schaapshonden hielden juist pauze. Zij zag eruit zoals het hoort: boswachter-groene outfit, blozende wangen en een breedgerande hoed. De herderin - of dient men genderneutraal 'herder' te zeggen? - zat tussen de heidestruikjes met een van haar honden trouw aan haar zijde.
Nou ben ik niet zo tuk op praatjes in het wild, met haar was ik dat echter wel. Maar in hoeverre was dat hier gewenst? Herdersvolk lijkt me juist te bestaan uit figuren die eenzaamheid, rust en stilte zoeken, en zéker geen zin hebben in smalltalk met voorbijgangers. Beschroomd deed ik toch een poging.
'Mag ik u iets vragen?'
Nou ben ik niet zo tuk op praatjes in het wild, met haar was ik dat echter wel. Maar in hoeverre was dat hier gewenst? Herdersvolk lijkt me juist te bestaan uit figuren die eenzaamheid, rust en stilte zoeken, en zéker geen zin hebben in smalltalk met voorbijgangers. Beschroomd deed ik toch een poging.
'Mag ik u iets vragen?'
'Ja hoor.'
'Heeft u wel eens last van wolven?'
'Er loopt hier inderdaad wel een rond, ja. Maar echt last, nee. De schapen gaan ‘s nachts achter het hek waar stroom op staat. We doen wat we kunnen maar in de natuur kun je nou eenmaal niet alles regelen, hè.'
Daarna maakte ik nog een opmerking over haar mooie bordercollies en ook daarop reageerde ze prettig. Ten slotte wensten we elkaar een mooie dag.
Maar eigenlijk had ik haar nog veel meer willen vragen. Bijvoorbeeld of dit haar fulltime job was. Of ze misschien een idyllisch boshutje bewoonde, een doorzonwoning of juist een comfortabel appartement met een coole Mini Countryman voor de deur. Of zij immer solo was, of dat er in haar ledikant misschien ook een platvloerse IT'er of consultant lag te snurken. Of ze, als de schapen eenmaal veilig achter het stroomdraad zijn gestald, ook graag kroegen, feestjes of festivals bezocht. Of ze tijdens het schapenhoeden ook wel eens op YouTube of Instagram zat - per slot van rekening is anno 2021 niets wat het lijkt. Waar ik, kortom, vooral naar zocht was het antwoord op de vraag of een hedendaagse schaapsherder nog steeds zo’n romantische eenzaat is als ik hoop dat hij is. Of zij.
'Heeft u wel eens last van wolven?'
'Er loopt hier inderdaad wel een rond, ja. Maar echt last, nee. De schapen gaan ‘s nachts achter het hek waar stroom op staat. We doen wat we kunnen maar in de natuur kun je nou eenmaal niet alles regelen, hè.'
Daarna maakte ik nog een opmerking over haar mooie bordercollies en ook daarop reageerde ze prettig. Ten slotte wensten we elkaar een mooie dag.
Maar eigenlijk had ik haar nog veel meer willen vragen. Bijvoorbeeld of dit haar fulltime job was. Of ze misschien een idyllisch boshutje bewoonde, een doorzonwoning of juist een comfortabel appartement met een coole Mini Countryman voor de deur. Of zij immer solo was, of dat er in haar ledikant misschien ook een platvloerse IT'er of consultant lag te snurken. Of ze, als de schapen eenmaal veilig achter het stroomdraad zijn gestald, ook graag kroegen, feestjes of festivals bezocht. Of ze tijdens het schapenhoeden ook wel eens op YouTube of Instagram zat - per slot van rekening is anno 2021 niets wat het lijkt. Waar ik, kortom, vooral naar zocht was het antwoord op de vraag of een hedendaagse schaapsherder nog steeds zo’n romantische eenzaat is als ik hoop dat hij is. Of zij.
Door de harde wind is de conversatie helaas slecht te verstaan.
zondag 2 mei 2021
Venijn
Toen wij hem ontdekten lag hij lekker te zonnebaden, midden op een ruig zandpad, ergens op de golvende heide. We stonden erbij en keken ernaar; eerst ietwat geschrokken, later geobsedeerd en vol aandacht. Een adder is giftig, oppassen dus. Niet dodelijk voor een volwassene, maar in hoeverre dit venijn je gezondheid kan aantasten was mij niet heel duidelijk. Terwijl mijn begeleidster al cirkelend plaatjes schoot, vroeg ik me af hoe zo’n adderbeet zou aanvoelen. Zoiets als vijf wespensteken tegelijk? Gevolgd door koorts of een zwellend lichaamsdeel? Hoe dan ook, een snelle rit naar een eerste hulppost zou toch wel geboden zijn, leek me. Best beangstigend, zeker omdat het addergebroed inmiddels erg boos op ons was geworden, pisnijdig, sissend zelfs.
Zijn chagrijn ving aan nadat ik het serpent met behulp van een takje trachtte te verplaatsen naar een plek tussen de heidestruiken, wat hij natuurlijk als een bedreiging opvatte. Ik deed dat echter juist voor zijn eigen bestwil omdat-ie dwars op het zandpad lag. We hadden namelijk al eerder opgemerkt dat ook terreinfietsers zich deze route toe-eigenden. Overal op het zandweggetje waren de stoere bandensporen zichtbaar van in lycra gehuld fietsvolk. Zoals deze slang erbij lag zouden zij, wellicht verblind door hun fysieke inspanningen, dwars over hem heen crossen.
Jazeker, een adder is giftig. Maar terreinfietsers zijn gif voor de natuur als geheel. Misschien geldt dat inmiddels zelfs wel voor álle mensen die bos en hei bezoeken. Zelfs voor twee slaapwandelende pensionado’s, ofschoon het duo na deze ontmoeting weer klaarwakker was.
Zijn chagrijn ving aan nadat ik het serpent met behulp van een takje trachtte te verplaatsen naar een plek tussen de heidestruiken, wat hij natuurlijk als een bedreiging opvatte. Ik deed dat echter juist voor zijn eigen bestwil omdat-ie dwars op het zandpad lag. We hadden namelijk al eerder opgemerkt dat ook terreinfietsers zich deze route toe-eigenden. Overal op het zandweggetje waren de stoere bandensporen zichtbaar van in lycra gehuld fietsvolk. Zoals deze slang erbij lag zouden zij, wellicht verblind door hun fysieke inspanningen, dwars over hem heen crossen.
Jazeker, een adder is giftig. Maar terreinfietsers zijn gif voor de natuur als geheel. Misschien geldt dat inmiddels zelfs wel voor álle mensen die bos en hei bezoeken. Zelfs voor twee slaapwandelende pensionado’s, ofschoon het duo na deze ontmoeting weer klaarwakker was.
Dwars op het zandpad...
Abonneren op:
Posts (Atom)