Meindls

De gerenommeerde buitensportwinkel telt meerdere verdiepingen, is ruim en oogt prettig, zeker de kampeerafdeling. (Van de geur van tentdoek word ik immer blij, een tic uit jongere jaren.) Maar de etage met outdoorkleding en -wandelschoenen viel ons vies tegen. Met name bij het schoeisel vonden wij het maar een rommeltje: heren/dames leken door elkaar, maten slecht aangegeven, prijzen lastig te ontcijferen. Ja, er liep een verkoopster rond, maar die was druk, bovendien zoeken we het graag zelf uit. Afijn, uiteindelijk vond mijn begeleidster een paar Meindls die haar aanspraken en ook lekker zaten. Ze besloot tot aanschaf. Maar waar was de bijbehorende schoenendoos? Bij navraag hoorden we dat je de losse schoenen 'bij de kassa's op de begane grond' moest afrekenen, wat we toch een beetje vreemd vonden voor schoeisel van 199,95 euro. De langslopende verkoopster, die onze bevreemding opmerkte, haalde daarom ergens uit een magazijn een losse doos tevoorschijn die ‘we mochten hebben als we dat eventueel wilden’. Afijn, met die universele doos met de Meindls erin onder de arm, neusden we vervolgens nog even bij de kleding, en ook daar troffen we een rommelig geheel aan. Niet echt stijlvol, wat je bij prijzige merkkleding eigenlijk best mag verwachtten, oordeelden we. Bij de Wibra doen ze dat toch beter, zei de cynicus in mij. Teleurgesteld over dit alles, veranderde mijn begeleidster plots van gedachte. Ze hoefde de wandelschoenen eigenlijk niet meer. Punt. Kordaat liep ze met de doos onder de arm weer naar de schoenenafdeling, haalde de Meindls er uit en plaatste ze terug op hun plek op de stelling. De lege doos liet ze daar ook ergens achter. Ten slotte verlieten we zonder aankoop het pand langs een onbemande kassa, een tikkie in mineur.
Buiten, op de grote parkeerplaats, werden we ingehaald door een ernstig kijkend heerschap in bedrijfskleding. Hij vertelde ons te zijn getipt door de schoenverkoopster op de eerste etage. Zij had de lege doos aangetroffen, haar conclusie getrokken, ons daarna stiekem gevolgd naar de begane grond en zodoende gezien hoe we zonder iets af te rekenen een van de kassa's passeerden. Voor haar genoeg reden om security in te seinen teneinde het rugzakje van mijn begeleidster én mijn schoudertas te laten doorzoeken. Jawel, wij werden verdacht van diefstal van een paar Meindls!
Toen dat niet het geval bleek, verontschuldigde de ‘inspecteur’ zich in alle talen. Volkomen terecht, maar het leed was al geschied. Op de drukke parking tussen het talloos in- en uitgaande publiek, werden wij tijdens onze aanhouding door zeer veel (argus)ogen aangestaard. Hoe je als argeloze winkelbezoeker plots voor lul kunt staan. Nee, de welgemeende excuses hielpen niet.