Luchtgitaar

Zo aan het eind van het jaar worden we altijd weer om de oren geslagen met hitlijsten vol klassieke popnummers. Queen, Led Zeppelin, Bowie, Deep Purple, dat werk. In dit rijtje zijn The Eagles, met hun Hotel California, mijn favorieten. Oké, het zal zeker niet ieders keus zijn. Maar ik zwijmel nu eenmaal bij de broeierige, melancholieke, Americana-sfeer die de van wanhoop druipende stem van Don Henley oproept. En natuurlijk bij de gitaarsolo's van Don Felder en Joe Walsh die tijdens de finale zo mooi met elkaar duelleren. Verrukkeluk! Het roept bij mij westernbeelden op van verlaten wegen, gebarsten landschappen en intens blauwe luchten. En dan ook nog de bevreemdende songtekst met die beroemde slotzin over dit fictieve hotel: You can check out any time you like, but you can never leave. Inderdaad, sommige zaken laten je nooit meer los.
Onlangs verbleven mijn begeleidster en ik ook in een hotel, ergens aan de rand van de Veluwe. Was fijn. Maar broeierig? Och. Melancholisch? Niet echt. Wanhopig? Totaal niet. Ook het uitchecken was niet bijzonder, alsmede het leaven van dit hotel. Waar wél sprake van was, waren de gitaarsolo’s, maar dan in het luchtledige. Die improviseerde ik als een dolle, met dank vooral aan de door ons binnengesmokkelde hoeveelheid alcohol. Dit laatste had weer te maken met de wegens covid verplichte sluiting van de horeca om 17.00 uur. Tsja, je moet toch wat om je tijd leuk door te komen.
Improvisatie komt goed van pas, zowel bij lockdowns als instrumentale solo’s, al dan niet in de lucht.

Voor de liefhebbers:

Hotel California live zien en horen? Klik HIER. 

Verlaten wegen, droge western landschappen en intens blauwe luchten.

           Foto: C. Broeders