Kusje erop?

Enkele weken terug ontving ik een boostershot. En hoe! Ofschoon het opvallend rustig was op de prikpost, leek de dienstdoende Florence Nightingale bijzonder veel haast te hebben. Ze verordonneerde me plaats te nemen en mijn bovenarm te ontbloten. Daarna deed ze verschillende dingen tegelijk: ze scheurde nijdig een injectienaald uit de plastic verpakking, keek onderwijl met een half oog naar mijn gezondheidsverklaring, mekkerde iets tegen een toevallig passerende collega en zette, al mopperend, met vrijwel gestrekte arm een zodanig felle prik dat menig dartkampioen erbij zou verbleken. Al deze handelingen verrichte ze staand en op relatief grote afstand van mijn bovenarm, alsof ik een uur in de wind stonk dan wel aan de builenpest leed. Vooraf had ik, gezien onze fysieke afstand, nog timide aangeboden mijn stoel in haar richting te schuiven, maar dat hoefde niet. ‘Nie-nodig, lukt zo-ook wel,’ klonk het bars.
    Of het aan haar stemming lag weet ik niet, maar de naald ging er ruw, diep en pijnlijk in. Ruwer, dieper en pijnlijker dan ik gewend ben bij vaccinaties als deze. Ik zou er dan ook twee etmalen een lamme arm aan overhouden. Nu weet ik heus wel dat je bij pandemieën niet moet piepen. Men dient al blij te zijn dat beschermende opties bestáán en dat 'onze zorghelden' bereid zijn deze in de praktijk te brengen. Maar potdomme, kon dat niet zachtzinniger en wat minder in een maandagmorgenstijl? Zelfs het pleistertje plakte ze na afloop half naast de inslagkrater. Kusje erop? Vergeet het!

    Ben ik een kleinzielige zeikerd? Natuurlijk ben ik dat. Dit hele blog staat vol met kleinzielig gezeik. Ter compensatie van mijn gejeremieer wens ik, gulhartig als ik nu eenmaal ben, eenieder een mooi 2022. Ook mijn ruwe weldoenster op de prikpost.

Florence Nightingale (1820-1910) was grondlegger
van het vak dat we nu kennen als verpleegkundige.
Beroemd werd ze onder andere door de verzorging
van zieke en gewonde soldaten tijdens de Krimoorlog.