In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw was ik bepaald niet rijk. Als matig ingeschaalde ambtenaar, meestentijds eenverdiener, gezegend met vrouw, kinderen en een zwikkie huisdieren, maar zónder enige geldreserve, was het in mijn gezin geen vetpot. Sterker: we waren blij als we het einde van de maand haalden. Betaaldag stond dan ook dreigend omcirkeld op onze kalender. Voor het echter zover was, stond ik vaak nerveus in de rij bij mijn bankfiliaal om geld te bedelen - de flappentap was nog niet ingevoerd. Niet zelden sprak de dienstdoende klerk me dan op discrete fluistertoon toe (er stonden klanten achter me) dat mijn saldo niet toereikend was. Dieprood. Als een geslagen hond droop ik daarna af.
The walk of shame. Een en ander betekende dat we, naarmate de maand vorderde, moesten beknibbelen op van alles.
Die sobere tijden liggen ver achter me, maar met enige regelmaat loop ik nog langs dat vroegere bankfiliaal. Er zit nu een Poolse supermarkt, waar ik nooit kom. Daar vlakbij is ook een geldautomaat, maar ook daar zien ze me niet want ik betaal vrijwel alles elektronisch. Betaaldagen gaan nu geheel aan mij voorbij - stressloos. Maar ook dát heeft een keerzijde: er is maandelijks niets meer om naar uit te zien. Oersaai.
Och, was ik maar niet zo rijk. Dan leefde ik nog in spanning naar die datum toe. Dan kon ik gezellig naar de voedselbank. Of naar het Leger des Heils. En dan kwam ik misschien in aanmerking voor een van die fijne (!) overheidstoeslagen. Ja dan, dan had ik tenminste nog een indringend verhaal. Nu moet ik het doen met dit futiele tekstje.
 |
| Als een geslagen hond... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten