Spijkertjes

Tijdens het werkzame leven heb ik uit hoofde van mijn functie regelmatig ambtelijke teksten moeten aanleveren waar een hoge pief of beleidsmanager vervolgens goede sier mee kon maken. Niet zelden had ik aanvechting die doorgaans oersaaie schrijfsels te voorzien van een paar spijkertjes: woorden of uitdrukkingen waar je als het ware aan blijft haken. Zo gebruikte ik in een concepttekst eens de informele term ‘gedreutel’ om uitdrukking te geven aan het oeverloze gedoe. Zoals verwacht haalde de betreffende beleidsambtenaar een rode streep door dat woord en verbeterde het met ‘trage voortgang’. Jammer, want bij trage voortgang valt de lezer in slaap en bij gedreutel niet, was mijn verweer. 'Beter is het af en toe de verbeelding aan te spreken waardoor men bij de les blijft,' doceerde ik tegen de hiërarchie in. De man haalde zijn neus op, beval me de tekst toch maar aan te passen en beende hoofdschuddend weg van de werkvloer.
    Kortom, ik hou van spijkertjes in teksten en hoge piefen doorgaans niet. Je zult daarom niet gauw een ceo tijdens zijn of haar nieuwjaarstoespraak horen openen met iets als: ‘afgelopen jaar was poep, we hebben lopen klootviolen, maakten er een soepzootje van.’ Hij/zij zal eerder klessebessen over een moeizaam jaar met tegenvallende resultaten waardoor het bedrijf nu voor grote uitdagingen staat. 

    Gaap, snurk.
    Nee, dit is geen pleidooi voor taalpopulisme, wel een advies voor spijkertjes in gortdroge teksten. Niet te veel natuurlijk, slechts af en toe en vooral op de juiste momenten.
    Over spijkertjes gesproken, toen ik gisteren op mijn fiets wilde springen bleek de achterband lek. Uitdaging!