Huidschilfers

Door het glazen oog zie ik mijn dekbed in de rondte tollen. In een schuimende soep swingt-ie van hot naar her, opgejaagd door een onrustige baarmoeder. En ik maar staren naar die ronde patrijspoort in een van de machines. Staren ja, want wat moet een mens anders in een wasserette. Oké, op je mobieltje kijken, maar dat heb ik al gedaan en dat was ik reeds na vijf minuten meer dan zat. De drie vrouwen die zich samen met mij in deze wasruimte bevinden, doen echter niets anders.
     Ik staar en wacht. Hoe lang duurt dat wasprogramma eigenlijk? Ik denk een uur of zo. En daarna nog pakweg drie kwartier de droger in. Minuten kruipen voorbij terwijl het geluid van ronddraaiende trommels en het kenmerkende aroma van warm wasgoed me meevoeren naar elders. Naar de Verenigde Staten waar ik samen met mijn begeleidster enkele roadtrips maakte. Om de zoveel tijd zaten we er ook in een van de talrijke wasserettes die je in de buurt van motels of andere passageplekken aan kunt treffen. In die laundries bevonden we ons dan vaak tussen kleurrijk volk: red necks, zwarte mammy's, latino’s, natives, white trash, dat werk. Opvallend veel obesitas en andere fysieke malheur. Kleinbehuisden of studenten die geen wasmachine bezitten, bewoners van trailer parks, automobilisten die in hun voertuig wonen, handelsreizigers, bijbelprevelaars, vage dwaalgasten, tienermoeders of eerzame lieden die gewoon naar gezelschap of een praatje zoeken, of naar koelte uit de airco's. Wie cultuur wil snuiven bezoekt geen musea maar wasserettes.
     Maar goed, ik bevind me nu niet daar maar hier. In een bedrijfje dat zichzelf Clean Look noemt, gelegen op een naargeestig industrieterrein in mijn eigen stad tijdens een dag vol hemelwater. De batterij wasautomaten (11 stuks) staat aan de lange zijde. Vier drogers staan tegen een korte zijde. Daar recht tegenover bevinden zich enkele formica vouwtafels en een aantal stoelen, op een ervan zit ik. Ook leunen drie andersoortige automaten ergens tegen een muurtje. De eerste dient om papiergeld in te ruilen voor muntgeld, want zonder begin je hier niks. Uit de tweede automaat trek je een wastablet naar keuze. De derde automaat levert Smarties, Snickers en andere zoetigheid.
     Links van mij zit een jonge, vorstelijk getatoeëerde vrouw met extreem lange nagels. Op het oog gedachteloos, klokt ze een blikje Red Bull leeg. Rechts van mij twee vrouwen met door strakke hoofddoekjes ingekapselde gezichten. De twee zijn aan de zware kant, maar mogelijk lijkt dat slechts zo vanwege al dat sombere textiel. Voor mij staan de drie aanwezige dames voor de verwording van oorspronkelijke schoonheid. Het stemt me dan ook niet erg vrolijk. Gelukkig zwijgen ze voornamelijk, gefocust als ze zijn op hun schermpjes.
     Het ligt niet zozeer aan de anderen dat ik me hier niet senang voel. Hoofdpijn klopt op de buitendeur, maar misschien vind ik de kille atmosfeer, de zoemende wasgeluiden en de aanblik van de samenleving nog wel meer deprimerend. Het is niemands schuld, ik weet het. Ook het mijne niet. Ik ben hier op goed geluk naartoe gereden omdat het moést. Thuis heb ik namelijk een goedlopende wasmachine die echter te klein is voor mijn dekbed. Die donsdeken heb ik al jaren, maar waste ik nog nooit - luchten deed ik wel -, vond het eigenlijk wel prima zo. Totdat ik ergens hoorde dat je een synthetisch dekbed minstens eenmaal per jaar diende te reinigen. Bij navraag bevestigden anderen dat ook. Had met bacteriën, ongedierte en huidschilfers te maken, onderwees men mij. En als je iedereen hoort zaniken over het ongedierte in je beddengoed en over de frequentie waarmee velen hun bedtextiel (wel) wassen, dan ga je op den duur toch aan je eigen gedrag twijfelen. Teneinde die twijfel te verbannen, besloot ik deze wasserette aan de rand van de stad eens aan te doen, mijn geliefde dekbed op de achterbank, verpakt in een grote vuilniszak. En nu zit ik hier te wachten tot de boel schoon en droog is, en ik weer weg mag. Weg van hier, want ik heb er inmiddels behoorlijke spijt van. Bij nader inzien is daar namelijk ineens het besef dat ik eigenlijk helemáál niet tegen al die bacteriën ben, niet tegen al dat ongedierte en niet tegen de huidschilfers. Wat is er verdomme mis met een niet-steriel dekbed, zolang het maar 'eigen' is. Toch?!
     Ach, kon ik nu maar weer wegkruipen onder die zo vertrouwde, donzige knusheid. Helaas zijn we tijdelijk van elkaar gescheiden door een waterdichte, ronde patrijspoort. Maar goddank word ik over een uurtje of zo weer met haar herenigd. Daarna rijden we samen terug naar ons huis, zij op de achterbank in die grote plastic zak. En vanavond zijn we opnieuw heerlijk intiem, delen we het bed, de boze wereld buitengesloten. Zij mag bovenop, zo heeft ze het graag.