Toeters en bellen

Een prachtige lentedag en dus pak ik de fiets om naar het crematorium te gaan. Een vreemd gegeven wellicht, maar niet als ik vertel dat ik daar heb afgesproken met mijn begeleidster om haar bij te staan tijdens het afscheid van Ellen, haar beste vriendin. Ik kende Ellen niet zo goed, had haar slechts een enkele keer ontmoet. Ook Ellens achterban is vrijwel vreemd voor mij. In de aula hou ik me dan ook aan de zijlijn op, wat mij van nature goed afgaat. Naast de niet al te grote opkomst is er meer dat mij bevalt. Ellen hield namelijk niet van toeters en bellen, daarom zullen er op haar verzoek geen toespraken of presentaties plaatsvinden. Dat bevestigt ook haar zoon, die desondanks achter het katheder verschijnt. ‘Ik zal het daarom kort houden, maar wil toch graag vertellen hoe wij die laatste weken hebben beleefd, met mamma die al zo ziek was.’ 

     De uitvaartmevrouw zegt ook nog wat, nou ja, eigenlijk vult ze meer de leegte tussen de drie stemmige muziekstukken. Geen toeters en bellen dus, en dat geldt ook voor de nazit die heel klassiek is - koffie of thee met cake - wat ik vanwege de karigheid een mooie Nederlandse traditie vind, maar waar helaas vaak nogal lacherig over wordt gedaan.
     Weer terug naar huis, fiets ik via een omweg door het in voorjaarstinten ontspruitende bos waarin, als toetje, een majestueus vogelconcert aan de gang is: de toeters en bellen van de natuur. Daar hield Ellen vast wél van.