Te voet

Misschien is het gewoon luiheid, maar wandelbenen bezit ik niet. Hoe mooi de omgeving ook mag zijn, hoe heerlijk het weer of hoe prettig het gezelschap, altijd verlang ik naar het einde van de wandeling waar een zalig nietsdoen wacht, graag met koffie & appeltaart dan wel bier & bitterballen. Ik kan er niet goed de vinger opleggen waarom dat zo is. Wellicht is te voet gaan mij gewoon te langdradig, wil ik te snel weten wat er na de volgende bocht komt, een nieuwe einder. Ongeduld dus, of stomweg onrust in de kop.
     In militaire dienst had ik er al last van tijdens lange marsen. Terwijl vele strijdmakkers leden aan bloedblaren, ontstoken achillespezen en spierblokkades, ging ik mentaal ten onder aan de monotone massabeweging en uitzichtloosheid. Eens, tijdens zo’n lange expeditie door de Noord-Duitse laagvlakte, werden de uitvallers aan het eind van de dag her en der langs de weg met jeeps opgehaald. Eén van hen was ik. Bij de andere uitvallers zag ik schrijnende voetwonden en totale uitputting. Ik mankeerde daarentegen fysiek niets, wel was ik breindood, na ja, soort van.
     Wanneer mijn begeleidster en ik te voet door de natuur gaan, fladdert zij in het rond en fotografeert ze elk sijsje, madeliefje en elfenbankje. Zwijgend op de achtergrond vraag ik me echter steevast af hoe ver we nog moeten. Tevens denk ik: iedereen kan m'n rug op met dat romantische geteem over Wanderlust, over de gezonde buitenlucht, de goede lichaamsbeweging en de mooie natuur. Rot op, ik wil koffie met appeltaart, en wel nu! Om de stemming erin te houden huichel ik zo nu en dan een glimlach. Helaas wordt ook dat vastgelegd.