In het kort gaat The Last Duel over de twee bevriende ridders Jean en Jacques in het hardvochtige 14de-eeuwse Frankrijk. Maar als Jean ergens op veldtocht is, stort vriend Jacques zich letterlijk op de aantrekkelijke Marguerite, de in haar kasteel achtergebleven echtgenote van Jean. Verkrachting heet zoiets. Dat mag natuurlijk niet - toen niet en nu niet - dús komt er gelazer van. Direct na thuiskomst daagt de briesende Jean vriend Jacques uit tot een duel. Een terzijde: dit verhaal berust op enige waarheid, want het schijnt het laatste gedocumenteerde, door het Franse hof gefaciliteerde duel tot de dood te zijn tussen twee edelen.
Wat deze lange ridderfilm bijzonder maakt, is dat de gebeurtenissen worden bezien door de ogen van zowel Jean, Jacques als Marguerite. De harde feiten blijven weliswaar overeind, maar doordat het perspectief verschilt, ontstaan er nuances die een weifelend mens doen afvragen hoe fout fout is. Maar goed, daar ga ik niet over. Wie daar in de film wel over gaat, is God. De verliezer van het duel-tot-de-dood (volgens de mores van die tijd hangt ook Marguerites leven ervan af) zal de schuldige zijn. De uitslag wordt namelijk niet bepaald door de krijgskunsten van Jean en Jacques, en ook niet door hun paarden, maliënkolders, zwaarden en dolken, maar door Hem. Waar Hij was tijdens het vergrijp, dát vertelt deze story niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten