Mens erger je niet

De praktijk voor mondhygiëne is zopas verhuisd naar een nieuw pand. Ik heb een afspraak, meld me aan bij receptioniste Maud, neem in de wachtruimte plaats aan de centraal geplaatste, grote ovalen designtafel en neem de nieuwe omgeving op. Zo zie ik het graag: stemmige wandkleuren, grote ruiten waardoor sferisch winterlicht binnenglijdt, een manshoge kentia palm die voor groen zorgt, hier en daar aardige kunst aan de muren. Aan één wand hangt ook een tijdschriftenrek vol uitnodigende glossy's. Voor elk wat wils: gezondheid, mode, fitness, kookkunsten, interieurs, reizen, klassieke auto’s, tuinen en natuurlijk de betere damesbladen.
     Terwijl ik me installeer met Carros, een chique automagazine, komen drie karamelkleurige vrouwen binnen die ook plaatsnemen aan de designtafel (eigenlijk een belachelijk woord voor een meubelstuk). Een mooie moeder met, zo te zien, haar net zo mooie, jongvolwassen tweelingdochters. Ik stel me voor dat de moeder Cecilia heet en haar dochters Anisha en Edselia, of zoiets. Nauwelijks gezeten, grijpen de drie dames gehaast naar hun mobieltjes – mijn favoriete ergernis. Ik zie én hoor lange nagels druk over schermpjes razen.
     Haast vanzelfsprekend moet ik hier in stilte weer iets van vinden. Ik bedoel: je bent hoogstwaarschijnlijk voor het eerst in deze smaakvolle ruimte en je hebt een rek vol glanzende magazines onder handbereik, dit alles om het wachten zo geriefelijk mogelijk te maken alvorens je smoel grondig gereinigd wordt. Maar neen, het enige dat je interesseert is je mobieltje.
     Terwijl ik me vergaap aan foto's van een boterbloemgele Mercedes-Benz 300SL Roadster uit 1960, zie ik vanuit mijn ooghoeken dat de dames vooral druk zijn met hun socials en influencers. Cecilia, Anisha en Edselia zijn, kortom, bezig met zichzelf én met de bubbel waarin zij zich vast 24/7 bevinden. Daar is sec weinig verkeerds aan. Maar zo’n luchtbel kan zomaar een beperkte blik opleveren, wat weer kan resulteren in amechtig najagen van hypes, dramatiseren van dagelijks nieuws, vasthouden aan bedenkelijke (complot)theorieën en vooral oeverloos roddelen.
     Ja sorry hoor, maar aangezien hele generaties inmiddels dit gedrag vertonen, ziet een zeurderige boomer als ik de wereld al snel naar de verdommenis gaan. Gelukkig is dit zwarte scenario ook weer betrekkelijk, althans voor wie voldoende wijs- en soepelheid van geest bezit, zodat men in staat is te onderkennen dat dit veranderende proces van alle tijden is. Vraag aan mezelf: bezit ik voldoende wijs- en soepelheid?
     Neem nu de introductie van de stoommachine. Of nee, een leuker voorbeeld is de komst van de televisie in de Nederlandse huiskamer tijdens de vijftiger jaren van de twintigste eeuw. Een magisch oog dat aller aandacht zoog. Vooral de toen oudere generaties hadden er moeite mee. Zij kenden nog de tijd dat men de avonden (dank, Gerard Reve) met zijn allen ‘knusjes’ rond de eettafel doorbracht, wellicht omdat zich daar de enige lichtbron bevond. Vader las een krant of boek, moeder breidde een trui of babysokjes, de kinderen maakten hun huiswerk of speelden Mens Erger Je Niet. Daar kon geen televisietoestel tegenop, vonden destijds nogal wat traditionelen. We weten hoe dat afliep: de televisie bracht verandering in de vorm van een ánder soort gezelligheid, soms ook knus, soms ietsje minder. Het leven werd er misschien niet beter van, maar ook niet per se slechter. En zo gaat het met veel nieuwigheden.
     Hohoho, hier begint toch iets te wringen. Jazeker, veranderingen zijn er altijd, en min of meer natuurlijke ontwikkelingen zijn niet te stoppen. Toch denk ik stiekem dat de overgang destijds van Mens Erger Je Niet naar het medium televisie, minder indringend was dan de triljarden digitale lijmdraden die je nu - van geboorte tot dood - in hun wurggreep houden.
     Door zo te (blijven) redeneren bestaat natuurlijk de kans dat ik veel te ouderwets en pessimistisch acteer. Zo ja, dan ben ik net zo’n sneu als de vorige generaties senioren die door de eeuwen heen hoofdschuddend naar modernismen en innovaties keken, wat kwam doordat ze al deze veranderingen niet snapten, laat staan konden behappen.
     Ineens begin ik serieus te vrezen ook tot deze oude kniezers-categorie te behoren. Gelukkig helpt Sabrin, mijn vertrouwde mondhygiëniste, me uit de zelfgegraven kuil. Ze opent haar deur, zegt mijn naam, maakt een lief kom-maar-gebaar. Ik schuif daarop mijn stoel naar achteren, ga staan, loop op haar af. (In een film gaan de beelden nu over in slomo en zwelt muziek aan.) Sabrin is nauwelijks ouder dan de in zichzelf gekeerde tweeling achter me. Maar zij staat wél open voor haar omgeving, is belangstellend, voorkomend en eveneens mooi met haar bruine ogen, Sheherazade-wenkbrauwen en matroesjka-hoofddoekje. Haar verschijning in de deuropening, in de zachte gloed van haar behandelkamer, doet mijn stemming snel keren. 

     Ach, misschien komt het toch goed met de mensheid, met ons. Te beginnen in 2023. 

---

Dit blog wordt niet geredigeerd. Mocht je taal- of tikfouten tegenkomen, meld ze gerust, graag zelfs. Klik daarvoor onderaan de pagina op ‘reactie posten’ en geef het door. (Dit is niet zichtbaar voor anderen.) Overigens kun je hier ook andersoortige opmerkingen kwijt. Alvast dank.