Vernedering

In de laatste klas van de lagere school regeerde juf Brouwer. Naast een krachtige overbeet werd ze gekenmerkt door haar hang naar orde en stilte. Op een keer, tijdens een opstel, liep ze de klas uit. Ik zag mijn kans schoon en begon te keten met het jochie naast mij. Wat ik niet wist was dat juf Brouwer via een tussendeur was teruggekeerd en pal achter me stond. Vanuit die positie verraste ze me met een snoeiharde oorvijg. 
     In datzelfde schooljaar hadden we gym van meester De Bruyn, een geblokte oud-KNIL-militair met Molukse wortels. Ook hij was gesteld op discipline. Eens, bij aanvang van de les, stond de klas in een rijtje opgesteld terwijl hij, gezeten op een lage houten bank, op z'n dooie gemak zijn gymschoenen aandeed. Mijn altijd verstrooide klasgenoot Gerard meende toen half binnensmonds Oh! Carol van Neil Sedaka te moeten lip-neuriën, een populaire song in die tijd. De Bruyn had één gymschoen aan, maar stond op en liep naar Gerard om hem met de andere links en rechts (forehand-backhand) op zijn wangen te kleunen.
     Op de middelbare school probeerde meneer Letsch (uiterlijk een archetypische SS-officier) mij wiskunde bij te brengen - zonder succes. Eens, na een proefwerk, werd ik door Letsch naar voren geroepen. Vanaf de verhoogde lerarentafel liet hij mij het resultaat zien: een vel papier vol rode striemen met erboven het cijfer 1 ‘voor de moeite’. Daarna toonde Letsch het papier spottend secondelang aan de klas. Uiteindelijk maakte hij er een propje van en smeet het ver van zich af waarna hij mij opdracht gaf het op te rapen. Pure vernedering en een bekraste kinderziel.
     Bovenstaand schoolbeeld is gelukkig (?) volledig gekanteld en genoemde leerkrachten zijn waarschijnlijk naar de eeuwige, pedagogische jachtvelden. Maar klasgenoot Gerard loopt wellicht nog rond met op beide wangen de profielafdruk van een gymschoen.

Oh! Carol van Neil Sedaka horen? Klik HIER