Kunstenaarsdorpen

In het vorige verhaaltje liep ik met mijn kunstkennis te koop. Ik blaatte over een bekende schilder, over artistieke stromingen en nog wat pseudo-interessants. Waarom weet ik niet, maar een paar dagen later vertoefde ik nog steeds in die luchtbel, zeker toen ik iets las over een schilderijententoonstelling in het Noord-Veluws Museum te Nunspeet. De expo droeg de titel Frans Huysmans en de Bergense School.
     Wereldberoemde kunstcollecties, gerenommeerde musea en drommen ellebogend publiek kunnen me gestolen worden, maar door kleine, sfeervolle kunstzalen dwaal ik graag, zeker als ze zich op prettige (rij)afstand bevinden. Dus stuurde ik op de Dag des Heren naar Nunspeet waar de zondagsrust nog heel voelbaar was, wat ik erg waardeerde. In het museum zelf bevond ik me al snel tussen louter welgemanierde, afstand houdende, beleefd kuchende, op fluistertoon converserende, artistieke-ronde-brilletjes-dragende cultuursnuivers van een zekere leeftijd. Ik hield van ze.
     Ook de De Bergense School kon mij bekoren, in het bijzonder de werken van genoemde Frans Huysmans die zich na zijn Bergense tijd hier in Nunspeet vestigde. Deze gemeente blijkt zich sowieso als kunstenaarsdorp te profileren, wat me verraste. Die status wordt door de plaatselijke VVV zelfs druk uitgevent. Met zo’n titel ben je kennelijk iets. Ooit verstilde gehuchten als Bergen, Laren, Domburg, Katwijk, Zweeloo, Oosterbeek, Ootmarsum en Wolfheze kunnen daarover meepraten. Maar het zijn toch vooral de lokale middenstand, horeca en makelaardij die er flink munt uit slaan. En dat alles dankzij de in dit soort ommelanden met veldezels zeulende kunstschilders van weleer, waarvan velen straatarm stierven.