Gezellig

Het is stil in de wachtkamer. Op de achtergrond hoor ik de stem van de doktersassistente die in haar kantoortje bellers te woord staat. ‘Wat zijn de klachten,’ hoor ik haar vragen. Triage heet zulks met een mooi woord. 

     Tot dusver ben ik de enige hier. Wel zo fijn, dan kan ik in alle rust een heldere tekst instuderen waarmee ik zo meteen mijn (on)gesteldheid in geuren en kleuren aan de huisarts zal overbrengen.
     Enkele minuten later klinkt een Heeééé. Het is Arno die binnenkomt, een via-via-kennis. Ik zie hem zelden, maar zo ja dan is-ie immer jongensachtig en toch serieus geïnteresseerd, een zeldzame combinatie. Arno is het type waar je graag naast zit tijdens een verjaardagsfeestje. Ik vermijd verjaardagsfeestjes echter het liefst. Wat ik ook liever niet doe, is praten in een wachtkamer. Maar Arno neemt pal naast mij plaats. Dus.

     Meteen begint hij enthousiast te vertellen waarvoor-ie gekomen is. Ik trap op de rem en zeg dat ik hier niet graag over lijfelijke mankementen praat. Arno neemt dit luchtig op waarna we snel overschakelen naar wederzijdse belevenissen en bezigheden. 

     Ondanks het onderhoudende gekeuvel, veer ik (blij?) op als de dokter haar hoofd om de hoek steekt en mijn naam noemt. ‘Sorry dat het zo lang duurde, maar het loopt wat uit vandaag,’ voegt ze eraan toe als ze ons schouder aan schouder ziet zitten. Arno antwoordt: ‘Is helemaal niet erg hoor, we kennen mekaar en hebben effe gezellig kunnen bijkletsen.’
     Eenmaal voor de dokter gezeten, ben ik mijn ingestudeerde tekst kwijt.