Hutje op de heide

Een prachtige doordeweekse dag in februari. Luchtdeeltjes voeren de eerste lentemoleculen aan; berken dragen dunne knoppen. We zwerven laat in de middag over een verstild landschap. Om ons heen is het heel erg Drenthe. Zandverstuivingen, vennetjes, een eindeloos heideveld. Rust alom, toeristen zijn nog in winterslaap.
     Een man zit op een bankje een boek te lezen. Hij houdt zijn wijsvinger bij een alinea als hij opkijkt en ons vriendelijk gedag zegt. We groeten terug, struinen verder en zien in de verte een vredige kudde wolbalen richting schaapskooi trekken, bordercollies bedrijvig aan hun flanken.
     Een groot kunstkenner ben ik niet, toch denk ik bij deze aanblik onwillekeurig aan de schilderijen van Anton Mauve. Naar hem is zelfs een bescheiden strominkje genoemd, de Mauvisten. (Niet te verwarren met de expressionistische Fauvisten.) Van oorsprong tot de Haagse School behorend, werd de naar somberheid neigende Mauve later vooral bekend door zijn heidetaferelen. Inspiratie vond hij in de buurt van het negentiende-eeuwse, Gooise Laren; op dezelfde soort povere gronden die wij nu belopen in het beeldschone land van Bartje (Bartels).
     Wie droomt soms niet van een eenvoudig bestaan in het spreekwoordelijke hutje op de heide – zonder airfryer, Quooker en robotstofzuiger. En dan gewoon, uit de wind en tegen je pui, op een bankje zitten en een boek lezen. En wanneer een stel wandelaars langstrekt, gewoon even je wijsvinger dáár houden waar je gebleven bent, opkijken, een groet uitbrengen, en vervolgens weer kalm verder lezen. Want zo doen ze dat, in Drenthe.

De terugkeer van de kudde van Anton Mauve (1838-1888)