Mijn begeleidster nodigde haar nichtje Evi en dier kersverse echtgenoot Alek uit voor een huiselijk etentje. Ook ik werd uitgenodigd; vier is een mooi getal. Evi en Alek zijn sympathieke, in Amsterdam wonende, vroege dertigers, beiden opgeleid in de wereld van design en industriële vormgeving en hebben ook nog eens veel te vertellen. Dus terwijl de gastvrouw als volmaakt cateraar bedrijvig heen en weer pendelde, hield ik soepeltjes de conversatie met het jonge, zachtmoedige echtpaar op gang, want jawel, ik ben daar écht supergoed in. Toch was er iets dat mij een tikje begrensde: Alek is een Rus.
In deze tussen het Westen en moedertje Rusland onvriendelijke tijden, wilde ik hem vragen hoe hij daarin stond, maar toch ook weer niét. Ik kon me namelijk voorstellen dat iederéén er al naar vroeg, en dat Alek die verhoren inmiddels behoorlijk beu was. Mij leek het daarom dat hij (hier afgestudeerd, uitstekend Nederlands sprekend en voorzien van een brede internationale blik) in dit tijdvak niet aangesproken wilde worden op zijn nationaliteit, maar op zijn persoonlijkheid en interesses. En terecht. Dus in plaats van te vragen of hij de borsjtsj miste, hoe zijn familie in Sint Petersburg tegen de oorlog-die-je-daar-geen-oorlog-mag-noemen aankeek en hoe hij over de tsaar dacht (wat op mijn tong brandde), informeerde ik naar zijn bevindingen in de Hollandse klei. Het was en bleef dan ook bijzonder geanimeerd.
Toen ik later op de avond, op weg naar de eigen woonstee, lieve Evi en net zo lieve Alek afzette bij het station, omhelsden we elkaar lang en welgemeend – qua leeftijd konden ze mijn kleinkinderen zijn.
Door de tsaar gedicteerde denkbeelden brachten wereldwijd veel koude teweeg. Welgemeende omhelzingen op een winderig stationsplein zorgden voor warme harten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten