Apenkooien

Langs de bosrand bevindt zich een door jonge aanplant omzoomd, vierkant grasland ter grootte van een half voetbalveld. Hondenspeelveld, zegt een gemeentebord naast het klapdeurtje. Het terrein is voorzien van stevig hekwerk, zitbanken, afval- en waterbakken en een betonnen tunneltje waarover een aarden heuvel. Leuk voor de hondjes. Om te spelen. Een hondentoilet is het beslist niét, want het genoemde bord eist van hondeneigenaren dat ze de stront van hun huiswolf opruimen. Kuilen graven mogen de honden trouwens ook niet, doen ze dat wel dan moeten hun baasjes de gaten dichten.
     Als hondenknuffelaar vind ik dit een mooi initiatief, althans in een bakstenen omgeving. Maar zo aan de rand van een bosgebied lijkt het mij nogal onzinnig. In dat bos mogen honden immers al vrij rondstuiven. Dus waarom zou je je beste vriend dan hier achter een hek laten apenkooien? En apenkooien met wie? Ja, met andere honden. Maar die zie ik hier nooit, wél in het aanpalende bos, wandelend met hun baasjes, wat gezelliger en actiever is.
     De hondenspeelplaats kwam vast achter een bureau vandaan. Ik zie een gemeenteambtenaar die met een geldpotje (hondenbelasting?) in de maag zat. Al dat hout- en ijzerwerk, de jonge aanplant, het buitenmeubilair en andere genoemde voorzieningen, alsmede het benodigde grondwerk inclusief arbeidsloon schat ik al gauw op dertigduizend euro ex-BTW.
     Mij hoor je hierover niet klagen. Sterker: ik kan van deze onzin enorm genieten. Het is een beetje vergelijkbaar met ons eigen gedoe. In dit land wentelt vrijwel iedereen zich de godganse dag in relatieve luxe en vertier. En dan nóg moeten we regelmatig de auto, bus, trein of het vliegtuig in om elders kunstmatig vermaak te vinden. 

     Honden zijn een stuk wijzer. Die bedenken dit niet. 

Drukbezocht mensenspeelveld De Efteling

Overvol mensenspeelveld in China

Leeg hondenspeelveld vlakbij huis