Grensoverschrijdend

Op een bed word ik de onderzoeksruimte ingerold. Boven mij verschijnen drie vrouwenhoofden, deels afgedekt door groene mondkapjes. Twee dames stellen zich voor als verpleegkundigen. De derde is de arts die aankondigt mij van achteren te penetreren middels een als tuinslang vermomde camera, maar dan in fatsoenlijker bewoording.
     Terwijl het trio met de voorbereidingen bezig is, probeert een van de verpleegkundigen me af te leiden door ietwat obligaat te informeren naar mijn hobby's. Ik moet haar teleurstellen. Daarna vraagt de arts mij of ik allergisch ben voor bepaalde medicijnen. Ook hier is mijn antwoord negatief.  

     Verpleegkundige numéro twee instrueert me hoe ik op mijn linkerzijde moet gaan liggen met de benen zodanig opgetrokken dat mijn winterbleke reet het uitdagende epicentrum van het universum vormt. Ten slotte is het weer numéro uno die, op teken van de arts, twee ampullen vloeistof in mijn al op zaal aangebrachte infuus spuit. 

     ‘Zo,’ klinkt het voldaan, ‘het ene zorgt ervoor dat u weinig voelt, het andere voor een snelwerkend roesje.’ Dat laatste klopt, ik voel me instant verrukkelijk, wat opmerkelijk is gezien de situatie.
     Even later kijk ik op een beeldscherm uitzonderlijk relaxed mee met de dokter tijdens haar interne speurtocht. Pijnvrij en stoned geniet ik van de vormen en kleurenpracht van mijn binnenkant. Het lijkt wel zo’n psychedelische kleurendia uit de flowerpowertijd. Indirect aanbid ik het wonder van de evolutie/schepping*. Ertussendoor becommentarieert de arts met een lieflijke sopranenstem wat ze zoal tegenkomt en dat blijkt heel geruststellend. Ik voel terstond behoefte haar om de hals te vliegen, maar dat zal – denkend aan mijn blote onderlijf – vast als grensoverschrijdend worden aangemerkt.
     Weer op zaal verlang ik terug naar de flowerpower. En om stoned te blijven, de rest van mijn leven.

* wegstrepen naar keuze.