Een kennisje vroeg me zegels voor haar te sparen. Voor elke tien euro boodschappen kreeg je van Albert Heijn één zegel. Einddoel was een stel glanzende kookpannen. Doorgaans negeer ik dit soort spaaracties, maar ja: een kennisje.
Hoewel fervent gebruiker van de zelfscankassa, koos ik de dag na mijn toezegging voor een bemenste kassa. Daar kreeg ik bij een afrekening ter waarde van twaalf euro prompt één zegel van de caissière. Daags later gebeurde weer zoiets. De al wat oudere kassadame deed haar werk wel érg consciëntieus.
Of het hiermee te maken had weet ik niet, maar al snel verviel ik weer in mijn adat: het zelfscanapparaat. Met het eruit gefloepte bonnetje in de hand slalomde ik vervolgens naar de servicebalie om daar mijn zegels op te eisen, want op deze manier kon het ook, had ik inmiddels ontdekt. Achter die balie staan in ‘mijn’ AH voornamelijk werkstudentjes. En wat bleek, die gingen veel royaler om met de uitgifte van pannenzegels dan de oudere medewerkster achter haar archaïsche kassa. Als het bonnetje bijvoorbeeld vijftien euro aangaf, dan rukten de jongelui nonchalant aan de zegelrol waarna ik soms wel acht zegeltjes kreeg toegestopt. Kijk, zo schoot je als spaarder pas écht op. En dit alles dankzij jonge, tijdelijke werknemers die erg gul zijn richting klant, daarentegen minder loyaal tegenover hun grootgrutterende werkgever, wat ik in hoge mate kan billijken want die bulkt toch al van de winsten.
Hoe je door vrijgevige nonchalance bij werkstudentjes snel onder de pannen kunt zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten