Gif

Ieder z’n smaak, ook bij tuinen. Mijn favoriet komt uit Engeland, de cottagetuin. Hoe je die definieert weet ik niet, maar ik stel voor: organische lijnen, licht rommelig met in het groeiseizoen een potpourri aan bloeiende planten van ongelijke hoogten, gras(sen), amper zichtbare aarde en een minimum aan tuintegels. Kortom, kijk je wel eens naar tv-programma's waarin een strakke tuin-make-over, dan gaat mijn voorkeur uit naar het tegenovergestelde van het getoonde resultaat. 
     In een beetje cottagetuin hoort beslist digitalis, beter bekend als vingerhoedskruid. Een tweejarige die in het voorjaar uit de lage begroeiing omhoogschiet. Je komt ze ook vaak tegen in vochtige bosgebieden in de kleuren wit, zachtgeel, roze of purper. Ze zijn zowel sprookjesachtig als spannend. Het laatste vanwege hun gif dat in voldoende hoeveelheden zelfs dodelijk kan zijn. Uitkijken dus, zeker met rondkruipende ukkies die de wereld willen ontdekken en van alles in hun mond stoppen.
     In mijn stadstuintje heb ik vaak getracht vingerhoedskruid als vaste bewoner te krijgen. Gekocht in het tuincentrum, kwekelingen van kennissen, zelf gezaaid: een en al droefenis. Ik had me dan ook allang verzoend met deze (en vele andere) mislukkingen. Maar ineens schiet dit voorjaar gratis en voor niets de digitalis op meerdere plekken uit mijn landgoed. Kennelijk zijn de zaden aangewaaid of overgebracht door insecten dan wel vogels. Ik ben de natuur dan ook mateloos dankbaar.
     Je hoort vaak zeggen dat een mens krijgt wat-ie verdient. Maar wat betekent het als je van Moeder Natuur oogstrelende, maar in potentie dodelijke tuinplanten cadeau krijgt?

Vingerhoedskruid schiet ineens uit mijn borders
omhoog, gratis en voor niets.

Als reactie op dit bericht stuurde mijn lieve 
nicht uit Dwingeloo dit prachtige plaatje
van een purperen digitalis, genomen in haar voortuin.