Glazig

Wanneer en waarom we tijdens het proosten tegen elkaars glazen zijn gaan tikken is niet duidelijk. Meerdere cultuurverklaringen doen de ronde. Ga er echter gerust van uit dat ze vooral op onzin berusten, net zoals de handeling zelf natuurlijk, want die geeft alleen maar gedoe. En dat louter voor de gezelligheid. Of de bühne.
     Naar het schijnt lieten edelen in de middeleeuwen hun drinkgerei zo hard tegen elkaar kletsen dat de spetters in het rond vlogen én in elkaars glas of pul. Dit deden ze om te laten zien dat de drank geen gif bevatte. Elkaar vergiftigen was kennelijk in zwang bij de adel destijds. Historici doen dit echter af als leuterkoek, want de wijn of het bier kwam destijds - voor eenieder zichtbaar - uit hetzelfde vat.
     Een andere verklaring was dat men vroeger door hardhandig en luidruchtig te proosten, demonen trachtte af te schrikken. Bovendien morsten ze daarbij veel drank op de vloer, waar vervolgens duivelse geesten op afkwamen om het vocht langdurig op te lebberen waardoor men in ieder geval een poos van dat tuig was verlost.
     Alleraardigste stierenpoep, maar we proostten er door de eeuwen heen niet minder om. Overal in de wereld – en onder alle lagen van de bevolking – laat men nu glazen beheerst klinken vergezeld van een wenskreet, soms speciaal voor iets of iemand.
     Best plezant, maar in de verte doemt naar mijn idee een struikelsteen op, een nieuwe doctrine. Steeds vaker wordt namelijk van je verwacht dat je tijdens het proosten elkaar in de ogen kijkt, glazig dan wel betekenisvol. Sterker: je wordt erop geattendeerd (of veroordeeld?) als je het nalaat, want je toont dan een gebrek aan fatsoen, respect en verbondenheid. En wij maar denken dat de middeleeuwen achter ons liggen.