Good Times

Robbie Robertson is gestorven, las ik op Teletekst, op tachtigjarige leeftijd. Geboren in Toronto was hij als gitarist, zanger en songwriter een vooraanstaand lid van de Canadees-Amerikaanse groep The Band. Dit vijfmanschap (begonnen als begeleidingsmuzikanten van Bob Dylan) is niet eens zo heel bekend, scoorde geen wereldhits, maar behoort toch tot de meest invloedrijke groepen ooit. Ze mixten country met rock, folk en blues en waren daarmee wellicht grondlegger van wat men later Americana is gaan noemen.
     Als ik iets hoor van (of over) deze formatie dan moet ik altijd aan boezemvriend Adrie denken. Aad was bijzonder muzikaal, één met zijn gitaar en speelde in diverse Haagse bandjes. Het liep tegen het eind van de zestiger jaren, wij waren pakweg twintig jaar oud, toen hij ineens aan kwam zetten met een elpee van een groepje dat zich simpelweg The Band noemde. Ik had nog nooit van ze gehoord en was ook niet op slag om. Maar Aad doceerde: ‘luister goed, let op de meerstemmigheid, dat strakke uptempo, tak-tak-tak.’ Hij had gelijk en dankzij hem kwam het helemaal goed tussen The Band en mij.
     Adrie is niet meer, overleed enkele jaren terug, werd net geen zeventig. Hij wordt blijvend gemist, door zovelen.

     Een popgroepje dat al eerder in The Sixties furore maakte, waren de The Kinks. Ook hún vinyl draaiden Aad en ik grijs, vaak puberlui onderuitgezakt op zijn of mijn kamertje. Eens bracht dit Londense viertal een hitsingle uit met het even eenvoudige als aanstekelijke refrein:
     Won’t you tell me?
     Where have all the good times gone? (2x)
     Verstand komt met de jaren, aldus het bekende spreekwoord. Ik zet hier grote vraagtekens bij, zou daarom 'verstand' graag doorstrepen en veranderen in 'weemoed'. Weemoed naar de good times, naar toen. 

Adrie Hendriks
Batavia, 15-2-1949 - Rijswijk, 16-7-2018

Het betreffende nummer van The Kinks horen? Klik HIER. En zing mee met het refrein.