Of ik er wat aan had? Hmm. Maar het las lekker weg. Soms knikte ik zelfs instemmend. Minstens even vaak dacht ik echter: jaha, dat weten we nu wel.
Waar het kort samengevat volgens Mark Manson op neerkomt, is dat je het leven maar over je heen moet laten komen, het accepteren. En voorál, dat je minder je best moet doen om gelukkig te worden, te slagen, succes te hebben. Behoorlijk wat clichés, inderdaad, maar het wordt allemaal prettig en zonder moeilijke omwegen gebracht, bovendien versterkt door sappige voorbeelden.
Dat ‘minder je best doen’ vind ik overigens best een lastige. Ofschoon ik onderschrijf dat te veel inspanning een averechts effect kan hebben, denk ik toch dat je daar in de praktijk weinig aan kunt doen. (Kennelijk ben ik meer van nature dan nurture.) Enkele verstokte stoïcijnen daargelaten, zijn we van nature opportunistische strebers – vaak zonder het te weten. Ja, ook zij die de hele dag onderuitgezakt op de bank liggen te mummelen. Hoe weinig talent of middelen we ook bezitten, hoe indolent of negatief we soms ook zijn, toch willen we voort. Noem het wensdenken. Of die wensen uitkomen is hoogst onzeker, toch zetten we – naar eigen kunnen – onze beste beentjes voor om succesjes binnen te harken, die vervolgens te etaleren en soms zelfs aan te dikken. Kijk maar rond in je private omgeving, op school, het sportveld, in het verkeer, de politiek, op het werk. Denk: apenrots. En dan heb ik het nog niet eens over de snoeverij op sociale media, in podcasts, vlogs en blogs (oeps...).
Aan het eind van De edele kunst van Not Giving a F*ck dankt de schrijver een hele trits familieleden, meelezende vriendjes, redacteuren en commerciële agenten die met hun steun en inzet er mede voor hebben gezorgd dat het boek vorm en inhoud kreeg waarop succes kon volgen. En dat terwijl de auteur zijn lezers welgeteld 222 pagina's lang inpepert 'minder je best te doen'. Dat wringt een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten