Asteroïde

Haaks voorovergebogen sta ik op mijn gazon. Met een schepje, maar vooral met knijpvingers probeer ik wilde grassen te verwijderen. Die zijn namelijk bezig het reguliere gras te overwoekeren. Die wilde soorten dragen weinig verlokkelijke namen als harig vingergras en ruw beemdgras. Er is volgens kenners niets tegen te doen, behalve uitsteken of -trekken. Een rotklus. Sterker, het is om wanhopig van te worden. Wild gras woekert echt overal. Het heeft een afwijkende groentint, is stug, groeit niet omhoog maar over de grond, vermeerdert zich geniepig. Naast wanhopig ben ik doodop, want al een tijdje bezig. Niet alleen vandaag, maar ook gisteren, eergisteren, vorige week. Zelfs als ik 's nachts de luikjes sluit zie ik die stugge stengels voor me.
     Ik kán niet meer, richt me weer op, overzie het slagveld. Moed is in mijn tuinklompen gezakt, vingers verkrampen, het zwart kruipt steeds dieper onder de nagels, mijn rug kraakt kalkachtig, het voorhoofd bonst. Denken gaat amper. 

     Straks verdergaan? Een vakman bellen en vragen of hij al het gras eruit wil steken en daarna nieuwe zoden laten leggen?
     Maar een mannetje in en rondom huis geeft onrust. Dan moet je weer met hem praten, vragen of-ie koffie blieft, allerlei adviezen aanhoren, dat soort geëmmer. En dan ligt mijn hele tuin ook nog eens midden in het bloeiseizoen overhoop. Ik haat het. Ik haat alles.
     Ik keer het gazon de rug toe, loop de woonkamer binnen, achtervolgd door een modderspoor. Ga op de bank zitten, smachtend naar verlossing: de inslag van een asteroïde graag. 

     Met moeë ogen kijk ik door het raam naar de plek waar ik net nog stond. Adem diep. Sta op, loop weer naar buiten en ga verder met waarmee ik net was gestopt.

Ruw Beemdgras