Spijkerschrift

Vijfduizend jaar geleden liep een vrouw glimlachend door een dorpje in Mesopotamië. Dit zuig ik uit mijn duim. Toch is het honderd procent zeker dat rond die tijd een vrouw glimlachend door een dorpje in Mesopotamië liep. Dat een mens glimlachend door een dorpje banjert is immers van alle tijden en plaatsen, dus ook in het Mesopotamië van vijfduizend jaar terug. Hoe die vrouw eruit zag weet ik vanzelfsprekend niet. Ook niet waarom ze glimlachte. Mogelijk had ze een binnenpretje. Wie weet lachte ze de knappe dadelverkoper toe. Misschien was ze het spijkerschrift machtig en had ze kort daarvoor iets grappigs gelezen op een kleitablet. Hoe dan ook, iéts deed haar glimlachen.
     De anonieme vrouw is verdwenen, verwaaid als pluis, uiteindelijk als sterrenstof. Heel misschien liet ze ons een paar potscherven na, maar die liggen meters onder de versteende grond verstopt, ergens tussen de Tigris en de Eufraat. Tussen haar leven en het vloeipapierdunne vacuüm dat we 'vandaag' noemen, liggen vijfduizend jaren waarin vele goden kwamen en gingen om opgevolgd te worden door andere goden die kwamen en gingen. Vijftig eeuwen waarin zich grote volksverhuizingen voordeden, epidemieën rondraasden, soorten uitstierven, biotopen verdwenen, oorlogen woedden, machtsovernames en revoluties plaatsvonden, idealen opbloeiden en weer doodbloedden en atoombommen ontploften.
     Natuurlijk kan ik eindigen door te schrijven dat de glimlach van de onbekende Mesopotamische vrouw verloren is gegaan tijdens die lange, tumultueuze tijdreis naar het heden. Maar evengoed kun je stellen dat haar smile eeuwigheidswaarde heeft, als remedie bij momenten dat we onszelf te serieus nemen.

Het spijkerschrift ontstond vele duizenden jaren geleden in Mesopotamië,
het huidige Irak en omgeving. Eerst ging het om praktische aantekeningen, 
maar vanaf 2400 v. Chr. werd het ook 'gewoon' als lectuur gebruikt.
Bron: Wikipedia.