Verrast keek ik naar de twee rode streepjes op het stripje, de bevestiging dat ik het onder de leden had. Niet eerder testte ik mezelf, dus bewijs ontbrak tot dusver. Nu ligt dat er wel. Ik deed de test omdat ik me uit het niets grieperig voelde, om niet te zeggen hondsberoerd. Even later werd ik dus geconfronteerd met iets concreets: covid.
Beetje raar misschien, maar die twee rode streepjes voelden statusverhogend. Vergelijk het met geopereerden die hun littekens showen. Of met veteranen die het stempel PTSS uitdragen, iets wat je overigens ook steeds vaker tegenkomt bij politiemensen, brandweerlieden of andere hulpverleners. En laat ik vooral de vele huismoeders en -vaders, managers, politici, leerkrachten, et cetera, niet vergeten die door een bevoegd arts gediagnosticeerd zijn met een burn out. Of snel afgeleide types die zichzelf officieel ADHD'er mogen noemen. Of stemmingsgevoeligen die te horen krijgen dat ze aan borderline lijden. Je hebt iets dat via een erkende diagnose aantoonbaar is. Met dit soort labels kun je thuiskomen! Je kunt dan niet alleen op aandacht rekenen, maar ook op meer begrip, misschien wel op achting. Sterker: je kunt erover geïnterviewd worden of lezingen geven, er krantenartikelen mee vullen, boeken zelfs. Ongetwijfeld oogst ik kritiek door voorbij te gaan aan het leed dat genoemde ziektes, lichamelijke of mentale verwondingen veroorzaken. Volkomen terecht natuurlijk. Toch kan ik me niet geheel aan de mening onttrekken dat we ons leed graag bewézen zien. Zonder de uitkomst van mijn covidtest – de twee rode streepjes – had ik gedacht een ordinaire griep onder de leden te hebben, niet de moeite van het vermelden waard. Maar nu hang ik het aan de grote klok. Bedenkelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten