Radar Love

Het onvatbare is niet te vatten. Dat weet je als je op actieve wijze iemand voorgoed vaarwel zegt. Vooral als je aan de persoon in kwestie nauwelijks merkt dat hij zich op de grens van de eeuwigheid bevindt. Dit trof me tijdens het afscheid van jeugdvriend Paul. Hoewel hij op mij nog steeds erg patent overkwam, heeft hij op moment van schrijven nog zo'n drie weken te gaan. Zijn wens is goedgekeurd, zijn sterven staat gepland. Goddank kan dit in Nederland, mits aan zeer strenge eisen is voldaan.
     Behalve verdrietig en onbevattelijk, voelde dit afscheid ook mooi en intens. We snackten en dronken wat, grinnikten om elkaars grappen, bespraken de actualiteit. We maakten daarna een boswandeling waarbij we herinneringen ophaalden. Over ons verre sportverleden. Over onze Stad achter de Duinen. Over vrienden en kennissen van toen, waarvan velen niet meer onder ons zijn. Over gezamenlijke kampeeravonturen begin jaren '70 langs een Noorse fjord, of een door grimmige soldaten bewaakte camping in Istanbul, of dat aan flarden gereden wiel onder onze VW Kever op een onverharde bergweg in het ruige binnenland vlakbij de Albanese grens.
     En, natuurlijk, bespraken we de naderende dood. De praktische kanten. Locatie: de slaapkamer. Aanwezigen: zijn lieve vrouw en dochters. De arts en de verpleegkundige die 'het' gaan doen. De manier waarop. Datum. Tijdstip. Afhandeling.
     De toon waarmee we dit alles doornamen was licht en luchtig. Zo wilde Paul het graag. Gekscherend had hij het ook over ‘de show’ erna. Hij hoopte op een blije samenkomst, vertelde over zijn muziekvoorkeur. Als Haagse jongen ging die uit naar Golden Earring, met name hun hit Radar Love. 

     Paul: ‘Dat intro: dèwng-dèwwnngg-dèwwwnnnggg…, hartstikke gaaf toch!’ Hij speelde het voor op zijn luchtgitaar. Ja, hij wilde eigenlijk een rockende aula, iets wat zijn naasten enigszins begrijpelijk een tikkie too much vonden. Hoe dan ook, het idee alleen al deed ons puberaal giebelen.  
     Het moment kwam. Het weggaan. De laatste woorden uit verstopte kelen. Laatste aanraking, zoen. Het finale oogcontact. Dichtklappende autodeuren. Zwaaihandjes uit portierramen, tot ver voorbij de bocht. 

Intro van Radar Love beluisteren? Klik HIER.      (Reclame snel overslaan)

Pleonasme

Tot voor kort was hij mij onbekend, Jim Jefferies. Maar onlangs zag ik op Netflix een show van de man, een grappige komiek. Dat laatste lijkt een pleonasme, maar is het niet. Grappig is subjectief. Ik ken namelijk ook best een aantal niet-grappige komieken of cabaretiers. Voorbeelden? Nee, daar begin ik niet aan. Maar als ik zeg dat ik op oudejaarsavond vaak vroeg naar bed ga, dan heeft men een aardig idee. 

     Oké, grapjas Jefferies weet bij mij dus wél de juiste snaar te raken. Ik vind hem daardoor grappig. Er zit een lekker tempo in zijn shows, hij is bot en grof en dan weer scherp en intelligent, schopt tegen heilige huisjes als religie, gender, bejaarden, gehandicapten, noem maar op. De man is vaak buitensporig incorrect maar dan wel met een vrolijke ondertoon. Hij vergroot de domheid van sommige kerels (denk aan het type redneck/neanderthaler of aan die populistische wereldleider met zijn oranje kuif), steekt in het algemeen de draak met het vrouwelijk deel van de wereldbevolking, zijn seksgrollen zijn nogal expliciet en zijn mimiek en vetlijzige Australische accent, gelardeerd met alle variaties van het woord fuck, zorgen voor de rest. In mijn ogen een grappige komiek dus, en da's geen pleonasme.

Benieuwd naar Jim Jefferies? Klik voor een kort fragment HIER. Of HIER. Maar er is online veel meer grappigs (of niet-grappigs) van hem te vinden.

Dilemma

Mijn keukenklok loopt achter, en wel een minuut per dag. Mensen die erg aan vaste structuur hangen kunnen daar huiduitslag van krijgen, heus waar.

     Dus.
     Allereerst verving ik het batterijtje. Dat bood geen soelaas. De klok bleef een minuutje per etmaal achterlopen. Wat mij rest is om de haverklap de tijd bijstellen.

     Voor dat laatste heb ik zin, energie en een keukentrapje nodig. Daarbij doet zich meteen de vraag voor of ik het uurwerk op de juiste tijd zal afstellen of een paar minuten vooruit. Als ik kies voor de juiste tijd, dan loopt-ie morgen weer een minuut achter. Dat zou betekenen dat ik dagelijks het keukentrapje op moet om de grote wijzer naar de correcte stand te duwen. Een andere optie is het uurwerk vooruit te zetten, laten we voor het gemak zeven minuten nemen. Het resultaat van deze strategie is dat ik dan slechts één keer in de twee weken mijn keukentrapje op hoef. Nadeel daarvan is dat de klok de eerste week voor- en de tweede week achterloopt. Gedurende die veertien dagen geeft zij dus slechts op één moment de goede tijd aan, en dat is ergens halverwege.
     Kort samengevat moet ik kiezen tussen elke dag het keukentrapje op en de klok bijstellen waardoor ze altijd bij de tijd is. Óf om de zoveel dagen, wat minder fysieke inspanning vraagt maar waarbij ik wel dagelijks rekening dien te houden met het aantal minuten voor- dan wel achterlopen van de klok.
     Het is al met al een flink dilemma voor iemand die zijn ledigheid vult met klokkijken. Alsof hij op iets wacht, maar niet weet waarop.

Wachten op Godot is het beroemde, absurdistische
boek/toneelstuk van de Ierse schrijver Samuel Beckett,
een hoogtepunt in zijn oeuvre. Eigenlijk weet niemand
precies waar het over gaat. Want waar is het wachten op?
En wie/wat is Godot? Een goede vriend, een oplossing,
zingeving, het levenseinde? Of is het heel misschien God?
Fragment zien van een Nederlandse bewerking? Klik HIER

Siberië

In mijn schooltijd vormden 'stamprijtjes' een beproefde leermethode. Denk aan het klassikaal opdreunen van de rekentafels, en later de Duitse naamvallen. Ook bij aardrijkskunde moest je een rijtje uit je knar kennen: Hoogezand-Sappemeer, Wildervank, Oude Pekela, Nieuwe Pekela, Stadskanaal. Of ik hiermee alle Groningse veenkoloniën heb afgevinkt weet ik niet, maar dit is in ieder geval wat mij is bijgebleven.
     Tijdens een onlangs ondernomen wereldreis toerden we over het Oost-Groningse platteland, onder andere langs de dorpen die ik zonet oplepelde. Het diorama dat zich ontvouwde beviel me zeer. De regio zag er vriendelijk uit, bewoners knikten je toe – nergens zag ik huizen met aardbevingsschade. De Oldambtsterboerderijen blaakten in de zon, de landhuizen (hier borgen geheten) straalden grandeur uit. De lommerrijke dorpjes oogden beeldschoon; glanzende paarden graasden op de velden; een jonge boer met blonde krullen zwaaide vanaf zijn hoge trekker. Op plaatsnaamborden lazen we Kromme Elleboog en Hongerige Wolf, met de Duitse grens op steenworpafstand. We vroegen de weg aan een stoere vrouw in cargoshorts die bezig was frisgewapperd beddengoed van de waslijn te plukken. Stralende mond, roze konen en een dubbele neusvleugelpiercing.
     In tegenstelling tot wat menig Nederlander denkt bij Oost-Groningen – desolaat, een soort Siberië –, zag alles er jaloersmakend welvarend uit. Laten we, in dat licht bezien, ook niet vergeten dat onze welvaart vele decennia voortkwam uit exact deze leegte, en wel uit een veldje nabij het gehucht Slochteren. Zo bezien is het logisch dat anderen hiervan graag een graantje mee willen pikken. En voor dat graan(tje) komen ze van heinde en verre naar weer een ánder Gronings dorpje, Ter Apel. Of deze ontwikkeling ons allen ten goede komt durf ik niet te zeggen.

 

Stoethaspels

Van acteur Lesley Nielsen was ik groot fan, denkend aan films als Airplane! and The Naked Gun. De scenes bulkten van absurde meligheid. In The Naked Gun speelde hij politie-inspecteur Frank Drebin, een stoethaspel van de buitencategorie, eentje die ook nog 'ns heel slecht kon parkeren (zie filmpje). Ja, als inspecteur loste hij weliswaar menig misdaad op, maar vraag niet hoe.
     Ik durf te stellen dat vooral Nielsens smoelwerk debet was aan het wereldwijde filmsucces. Met zijn uitgestreken mimiek en donkerbruine stem wist hij de flauwheid tot boven de boomgrens te tillen. Sterk waren vooral de terloopse dialogen vol ongein. Aardig voorbeeld is de scene uit Airplane! waarin zijn tegenspeler zegt: 'Surely you can't be serious.' Nielsen: 'I'm serious. And don't call me Shirley.'  Of in The Naked Gun, face to face met zijn geliefde die zwijmelt: 'I'm a very lucky woman.' Waarop hij antwoordt: 'So am I.' Ook leuk was de manier waarop inspecteur Drebin en zijn collega laat in de avond een ongeruste vrouw komen vertellen dat haar man is vermoord. Drebin: 'We are sorry to bother you at a time like this, Mrs Clive. We would have been earlier, but your husband was n't dead then.' En dan was er nog de klassieker met de opgezette bever, oftewel beaver wat plat jargon is voor een rijk begroeide venusheuvel. 

     Helaas is Lesley Nielsen niet meer onder ons, al vijftien jaar niet.

     In de deze maand uitgekomen remake van The Naked Gun wordt de hoofdrol vertolkt door acteur Liam Neeson, die de zoon van de overleden inspecteur speelt. Ook hij heet dus Drebin. Maar acteur Neeson kennen we vooral van ernstige of zelfs bittere (actie)films. Om hem nu ineens in een doldwaze actiekomedie te zien is dan ook wennen. En misschien went het wel nooit, want aan het smoelwerk van Lesley Nielson kan Neeson (heeft zijn haast gelijkklinkende achternaam een rol gespeeld bij de casting?) gewoon niet tippen. Da’s jammer, want de belangrijkste voorwaarden voor succes in dit genre zijn de uitgestreken tronies. Denk daarbij ook aan de Pink Panther-films, met daarin de onvergetelijke Peter Sellers als subliem vertolker van Inspector Clouseau, eveneens een uiterst klunzige misdaadbestrijder met een gortdroog porem.
     Naast genoemde acteurs weet ik trouwens nog een paar beroemde heertjes die de juiste uitstraling hebben om voor stoethaspel door te gaan. Daarbij gaan mijn gedachten direct uit naar nogal wat verknipte wereldleiders, met name naar de president van de natie waartoe Hollywood behoort.

Zin in 7 minuten flauwheid met Lesley Nielsen? Klik HIER  (Evt. beginreclame wegklikken.)

Zin in de trailer van de Naked Gun-remake met Liam Neeson? Klik HIER  (Is helaas minder leuk.)