Automotive sales consultant

Een autodealer gaf me een jonge occasion mee voor een proefrit. De wagen was precies wat ik wou: weinig kilometers op de teller, onberispelijk interieur, goede kleur, coole lichtmetalen wielen én stoelverwarming. Daarnaast zat er zo’n glossy touchscreen in het dashboard verwerkt waarmee je lekker kon fröbelen, infotainment oproepen, navigeren en op camera achteruit parkeren. Wat wil een oude jongen met eksterogen nog meer?
     De autoverkoper bevestigde routineus een stel tijdelijke kentekenplaten op de auto en overhandigde me de sleutel. ‘Neem rustig de tijd,’ zei hij zoals het iemand in zijn professie betaamt. De man was sowieso het archetype autoverkoper. Ik vraag me dan altijd af of deze branche dit soort types aantrekt of juist voortbrengt – kip of ei. Afijn, tijdens mijn afwezigheid zou hij mijn zeven jaar oude karretje op inruilwaarde taxeren.
     Voor de proefrit koos ik het stuk Flevolandse snelweg waar je 120 km mag vliegen, daarna terug over de stadse dreven en ten slotte reed ik een verlaten industrieterrein op voor een ruige remproef én om even lekker te slalommen. Het laatste om meer gevoel te krijgen bij de auto, één met hem te worden.
     De uitkomst was positief: we zouden inderdaad een goed koppel kunnen vormen. Maar tegelijk met deze conclusie drong het pijnlijke besef door dat mijn ouwe trouwe maatje nu eenzaam bij de dealer stond waar-ie kil en zakelijk werd getaxeerd door, zo las ik achteraf op zijn visitekaartje, de automotive sales consultant.

    Na inlevering van de aantrekkelijke occasion volgde ik meneer de automotive sales consultant naar zijn glazen kantoor. Daar kwamen we financieel gezien niét tot overeenstemming, iets waarmee ik bijzonder goed kon leven.

     Opgelucht keerden mijn autootje en ik huiswaarts. Niet eerder reed-ie zo lekker.