Glasvezel

Telefonisch kreeg ik te horen dat ik ze maandagochtend kon verwachten. ‘Kan dat niet specifieker,’ informeerde ik. ‘Helaas niet,’ zei de telefoniste, ‘maar ik zal het team meegeven dat u een voorkeur heeft voor, zeg, 10.00 uur.’ Prima, vond ik.
Die bewuste maandag reutelde om 07.59 uur (!) mijn deurbel: twee olijk uitziende glasvezelmonteurs, met petjes op. Amper uit bed zei ik – geërgerd – dat ik ze veel later verwachtte. ‘Misverstandje,’ klonk het opgewekt, ‘wij kregen door dat u het liefst zo vroeg mogelijk wilde.’ Ik vloekte net niet, maar brak moeiteloos het wereldrecord vuil kijken.
Al snel waren de vrolijke, zich van blije hyperbolen als 'super' en 'komt helemaal goed' bedienende monteurs fluitend bezig in de kruipruimte onder mijn huis. Stel je voor: lig je op een regenachtige maandagochtend in een koude donkere holte vol schimmels en spinraggen onder het rijtjeshuis van een chagrijnige, nog ongewassen AOW’er, en dan nóg vrolijk fluiten...
Om het een beetje goed te maken vroeg ik of ze koffie lustten.
‘Super,’ klonk het vanonder mijn huis. Ik deed er koekjes bij, kletskoppen.

Flappen

Bij het woord ‘roma’ moet ik altijd aan lekkere zoete tomaatjes denken. Maar nu stond ik bij de kassa van Albert Heijn achter een ander soort Roma: een man, een vrouw, een peuter. Wellicht dat Sinti een correctere benaming is, maar afijn, zeker is dat hun winkelwagentje halfvol zat. De man – zwijgzaam, nors, het Nederlands vrijwel onmachtig – rekende voor ruim 124 euro af door uit zijn uitpuilende portemonnee drie slordige flappen van vijftig te trekken. Een kaart voor bonus- of airmiles bezat-ie niet en ook bliefde hij geen kassabon. Zonder op de vriendelijke caissière (‘Fijne dag nog’) te reageren smeten de man en de vrouw hun boodschappen gehaast in hun winkelwagentje, mogelijk doordat hun peuter dreinerig aan haar rok(ken?) hing.
Nadat ikzelf had afgerekend (€ 12,15), liep ik naar de servicebalie voor een velletje postzegels. En, jawel, hier stond ik achter dezelfde Roma. De man kocht twee sloffen Camel Filter (€ 130,-) die hij, alweer, afrekende met drie nonchalant getrokken eurobiljetten van vijftig. Maar dit keer plaatste hij zijn aankoop met opvallend veel zorg en affectie tussen de andere grutterswaren in zijn winkelwagentje. Als waren het zoete tomaatjes.

Zwijgstof

Over de sixties is genoeg gezegd en geschreven. Flowerpower, Vietnam, opkomst jeugdcultuur. Het was een decennium waarin je als blowende hippie kon discussiëren met je vader, een veteraan uit WO2, en/of met je opa die nog op zijn buik in de loopgraven van WO1 had gelegen. Genoeg gesprekstof dus. Of zwijgstof. 
In precies zo’n setting speelt zich Jayne Mansfield’s Car af, een filmjuweel vol landerigheid, een toefje absurdisme en vooral veel getormenteerde zielen. Het verhaal kent sensatie noch plot, maar ontrolt zich broeierig tijdens een familieaangelegenheid in Alabama waar men anno 1969 nog een hekel heeft aan Yankees, de huisbediendes zwart zijn en de KKK kruisen in de hens steekt. Er is daverend acteerwerk van Robert Duvall, Kevin Bacon en (vooral) Billy Bob Thornton. De verstilde beelden zijn schoon, de soundtrack indringend. Dus gaat dit zien! Eventueel ook interessant voor de degenen die platvloers benieuwd zijn of seksbom Jayne Mansfield nu wel of niet werd onthoofd tijdens haar fatale auto-ongeluk. Dit laatste kun je natuurlijk ook snel opzoeken in Wikipedia. Daar win je 122 minuten mee, maar je mist veel.

Anneke

Ik bevestig mijn fiets aan het daartoe bestemde rek voor de ingang van de bibliotheek. Een paar meter verderop staan een jongen en meisje, rond de vijftien. Ze praten luid.
‘Nou, wat doe je, ga je nog mee,’ vraagt de knul tussen twee hijsen aan zijn sigaret.
‘Ja doei, als ik meega loop ik zo een soa op,’ zegt het meisje.
Ik spits mijn oren en morrel langer dan nodig aan mijn fietsslot.
‘Moe je maar zelf weten,’ bromt het joch, waarop het meisje dom grinnikt.
Ik kan niet eeuwig doorgaan met morrelen aan mijn slot - goed afluisteren is weten wanneer te stoppen. Met tegenzin stap ik daarom de bieb binnen en zie nog net hoe de jongen zijn smeulende peuk geroutineerd met middelvinger en duim wegtikt tussen de gestalde fietsen. Binnen, langs de boeken lopend, zie ik mezelf als veertien-, vijftienjarige. Ik zie hoe ik tijdens een schoolfuif voor het eerst een meisje ten dans vroeg. Anneke Akkermans, ze droeg een vlinderbril. Mijn kaken waren verlijmd, er zat Brinta in mijn knieën, mijn blaas stond op knappen, m’n deo bezweek en mijn puisten barstten simultaan uit. Maar voor een soa had ik geen angst.

Achterkamertjes

Slavernij lijkt uitgebannen, maar iedereen weet beter. Het is waar dat er geen arme negertjes meer uit hun hutten worden gesleurd ter exploitatie elders, slavernij omvat echter meer. (Uhh nee, ik doel niet op onze sm-kelders of achterkamertjes, hoewel het veel zegt over onze diepste aandriften.) Wat te denken van al het beestenspul dat nog altijd een ultiem knechtenbestaan lijdt. Wij spelen zelfs voor schepper door de perfecte slaaf te construeren: het muildier. Maar ook mensen zijn nog altijd slaaf dan wel verslaafd of geknecht. Allereerst aan asem, vocht en voedingstof. Daarna aan liefde, lust, geborgenheid, goden, macht, kennis, geld, kicks en andere ongein. Denk aan hen die nu kromgebogen over hun schermpjes dit blog lezen, zwetend likes proberen te scoren, sociaal te zijn, nieuws te vergaren, afspraken te maken, te netwerken - thuis, in de trein, het café, onder 't dekbed, tijdens het uitlaten van de hond of ‘t geven van borstvoeding. Iedereen bewoont een negerhut. En die zit ook nog 'ns op slot, van buitenaf.
Prettig weekend.

Travestie

Vriendin en ik wandelden door historisch ‘s Hertogenbosch. We passeerden veel schoons: de Sint Janskathedraal, Binnendieze, Parade, Moriaan, Uilenburg, musea, galeries en natuurlijk de nodige uitspanningen waar je Bourgondisch kunt nassen. Mooi, leuk en lekker.
Even later zaten ook wij in zo’n gezellig etablissement. We gingen voor erwtensoep met roggebrood en witte wijn. Aan het tafeltje naast ons zaten twee oudere dames. Een van hen was een man met diepe stem. Aanstaren doe je niet, maar ik kon niet nalaten om hem vanuit mijn ooghoeken te observeren. Zijn jurk was bedrukt met een exotisch ruitmotief. Er overheen had hij een effen vestje zoals mijn moeder ook vaak droeg: slechts het bovenste knoopje dicht. Het gezicht zwaar opgemaakt in een voor begin januari wel heel erg zomers palet - een grove vlezige, roze gestifte mond. Zijn pruik viel weelderig en voor zijn boezem zou menig operadiva een moord doen.
Plots stond de man op om met zijn ruisende jurk en op halfhoge hakken langs de andere tafeltjes naar de wc’s te zwieren, ergens achterin de zaak. Ik vroeg me af of hij koos voor het heren- of damestoilet. Maar ach, Den Bosch of Oeteldonk, wat maakt het uit.

Wat

Top Gear is wereldwijd het best bekeken autoprogramma. Ook ik keek er graag naar. Kéék, want auto’s zijn inmiddels bijzaak aangezien de hoofdrol nu volledig wordt opgeëist door het trio presentatoren Clarkson, Hammond en May. Ooit begonnen als informatief BBC-programma, is Top Gear verworden tot een lucratief speeltje voor Britse celebraties. Het wie werd belangrijker dan het wat.
Ten behoeve van het jaarlijks veelbekeken Nationaal Dictee mag steeds weer een andere taalkunstenaar een pittige tekst bedenken. Dit jaar was de eer aan Kees van Kooten, en dát heeft men geweten. Van Kooten wilde namelijk geen dictee schrijven, welnee, hij wenste Van Kooten uit te dragen. Gevolg was een krankjorum dictee waar de owczarek nizinnys geen aride sneetje kardemummabullarbrood van lusten. Daarmee is het Nationaal Dictee, net als Top Gear, gedegradeerd tot een speeltje van een of meer bekende hoofden waardoor het wie boven het wat (auto’s, dictee) gaat. Zomergasten? Net zoiets. Het Boekenweekgeschenk? Ook. DWDD, Boulevard, De Mol? Idem dito.
Wat een geluk dat Rail Away bestaat, een mooi voorbeeld van een wat-programma, tevens een oase in de overspannen tv-wereld. En anders is er nog altijd die ene trouwe vriend: de uitknop. Wat? Juist ja.

Coiffure

Op mijn oude schoolfoto’s dragen de meeste jongens een scheiding in het haar. In de late jaren zestig kwam daar de klad in. Haren tierden welig en vrijelijk alle kanten op. Hair, love & peace was wat we wilden. Of zoiets. Na deze beat- en flowerpowerperiode volgden glamrock, punk, metal, skinhead, grunge, house, club, et cetera, allemaal stijlstromingen waarin de mannenscheiding kansloos was. Slechts stugge mannenbroeders, corpsballen en Dries van Agt volhardden in het gesplitste herenkapsel.
Maar toen kwam Pellè.
Voor wie het niet weet: Graziano Pellè is een Italiaan die bij Feyenoord voetbalt. De man doet dat heel aardig en scoort er lustig op los. Bovendien bezit hij de looks van een Romeinse god, het bunga-charisma van Berlusconi, de innemendheid van een mama uit de Bertolli-reclames en de woeste dreiging van aan Lamborghini Aventador. Én in zijn zwartglanzende coiffure zit een scheiding die door Bernini lijkt gebeiteld uit Cararamarmer. Alles klopt aan Pellè, met gevolg dat veel jongens en mannen zich aan hem spiegelen en daarom (ook) in de weer zijn met zo’n scheiding. Zelfs ik heb ‘hem’ na al die jaren weer van stal gehaald. Staat me retegoed. Nu nog meer bunga.

  

Hartklachten?

Voor me rijdt een ouder type VW Jetta met een Pools kenteken. Niks bijzonders in het Nederland van 2014, bovendien rijden Polen graag in Duitse auto’s, net als Bulgaren, Roemenen, Russen, Chinezen, Arabieren, ach wie niet eigenlijk, maar dat terzijde. Achter het stuur zit een man, ernaast een vrouw die belt. Zij spreekt met haar zus in Katowice. Een ernstig gesprek, dat zie ik aan de bewegingen van heur achterhoofd. Haar moeder is in het ziekenhuis opgenomen met vage hartklachten. En nu overlegt ze met haar zus of ze wel of niet ijlings naar Katowice moet afreizen. Anders gesteld: is de toestand van moeders precair of stelt het oude mens zich weer eens aan?
Lastige beslissing. Haar man, de bestuurder (met kalende kruin) van de Jetta, heeft het momenteel erg druk met zijn eenmansbedrijf. En zijzelf vond onlangs via Tempo-Team een betrekking in de keuken van een verzorgingshuis. De situatie in Katowice komt op dit moment dus wel erg ongelegen.
Het knipperlicht van de Jetta floept aan. De Polen buigen af naar een modaal woonerfje. Ik hoop dat de man en de vrouw zich er thuis voelen. En dat haar moeder zich aanstelt.